Bloody Cash besluit een “music career in crime” te starten. Zijn manische kant komt al snel aan het licht: “I can be quite convincing with my fingers on the strings, even more persuasive with my finger on the trigger.” Dat een verhaal vertellen vanuit het perspectief van zo’n gek tevens slechte teksten oplevert, zoals in ‘Cheap Perfume’, is het nadeel van dit uitgangspunt.
Al deze sterke verhalen leunen op typische jaren ’70 rock à la Led Zeppelin, ZZ Top en Van Halen. Na een aantal nummers gaat het gebrek aan variatie storen, maar er zijn enkele positieve uitzonderingen, zoals ‘Blood Busted’. De chaos en het geschreeuw aan het begin verwijzen naar The Clash en de dominante basgitaar sluit daarbij aan.
Niet alleen qua muziekstijl leent The Covenant van de groten der aarde, ook de songtitels moeten eraan geloven: ‘Oh Crappy Days’ en ‘The Wind Cries Carry’ zijn flauwe vondsten. Ondertussen vreet Bloody Cash van alles uit en het duurt dan ook niet lang tot hij de celdeur achter zich in het slot hoort vallen.
In het tweede deel van de opera, vanaf het moment dat Bloody Cash in de gevangenis zit, valt het qua verhaal enigszins stil. Al snel is de protagonist de bak moe en weet hij te ontsnappen aan ‘Prison Mental Care’. Het album sluit mooi af met ‘Bloody Cash (Copycat Trash)’, uiteraard in Johnny Cash-stijl. Een manisch figuur loopt weer vrij rond en deze cliffhanger aan het einde van het mindere tweede deel maakt toch wel nieuwsgierig naar wat er in het afsluitende deel 3 zal gebeuren. Stay tuned.
Bryce Dessner & Kronos Quartet - AheymDe naam Kronos Quartet zal weinig mensen bekend in de oren klinken, maar...
Saxon - Unplugged And Strung Up Het volgende Kerst-pretpakketje dient zich alweer aan in de vorm van...