Resistance knalt werkelijk uit je speakers en als het ruime halfuur voorbij is, heb je het gevoel door een kudde bizons te zijn overlopen. Echter na de eerste schok komen we aan bij het minpunt van deze plaat: het ontbreken van memorabele songs. Een euvel waar wel meer death- en metalcorebands mee te kampen hebben. De band moet het vooral van haar instrumentbeheersing hebben. Dat wil niet zeggen dat de plaat slecht is, maar op een gegeven moment gaat het allemaal op elkaar lijken en heb je niet het idee dat er een song is die er echt uitspringt.
Het klassiek aandoende intro van het korte ‘Open The Gates’ wordt gevolgd door het beste nummer van de plaat, ‘Say Hallo To The Undertaker’, dat het meest symfonische nummer is en tegelijkertijd de meeste deathmetal-invloeden heeft. Het nummer huppelt vlot door en kan zelfs enigszins catchy worden genoemd. Ook ‘Left For Dead’ is nog behoorlijk symfonisch en wisselt slepende riffs af met snellere stukken. In de andere songs heeft het botte hakken wat meer prioriteit al komen de symfonische elementen in elk nummer wel ergens om de hoek kijken.
De muziek grijpt je de eerste keer flink bij je ballen, maar dat gevoel ebt in latere luisterbeurten een beetje weg. Uiteindelijk blijft er een wat hol gevoel achter, hoe goed alles ook is ingespeeld en hoe perfect het geluid ook is. Resistance blijkt best een redelijke plaat, maar het overweldigende gevoel dat je na de eerste keer luisteren hebt gekregen komt niet meer terug.
Heart Of A Coward - Severance ”Be your own master. Aspire, but do not obsess. Real succes is not measured...
Warbringer - IV: Empires Collapse Het is komende januari (2014) alweer zes jaar geleden dat ondergetekende het...