2013-12-21
”Be your own master. Aspire, but do not obsess. Real succes is not measured by others,” aldus zanger Jamie Graham van Heart Of A Coward over de positieve kant die het nieuwe album Severance kent. Weet wie je bent, neem je positie in en laat je door niets of niemand iets anders vertellen, dat is de boodschap. De bandnaam doet vermoeden dat het zelf de grootste lafaards zijn, maar slaat op het gegeven dat zelfs de breedste krachtpatser angsten kent. Het gaat er volledig om hoe je daar mee omgaat en in iets moois omzet. Zo vertaalt Heart Of A Coward haar angsten naar djent-metal die heel dicht tegen TesseracT en Textures aan leunt. Ondertussen is dit het tweede album met Graham, die voorheen zijn stem liet donderen bij Sylosis. Hij heeft zijn plekje helemaal gevonden in deze hobbelende stoomwals van gitaargeweld. Voorganger Hope And Hindrance werd op eigen houtje uitgebracht en dat heeft de band geen windeieren gelegd. Hiermee stapte Heart Of A Coward in een nieuw hoofdstuk, waarmee de fundering voor het huidige geluid gelegd werd. Het dendert in de traditie van het djent-genre, maar heeft daarnaast meer te bieden. Iets sfeervols, iets zweverigs, namelijk sterke elektronische elementen die op de achtergrond mee spelen. In dat opzicht hebben ze goed geluisterd naar de trucjes van TesseracT en Textures. De nummers denderen eerst flink, voordat ze overschakelen naar grootse refreinen, die op verschillende manieren heel uitbundig kunnen zijn. Zo levert opener ‘Monstro’ dikke breakdowns, terwijl ‘Distance’ een monumentaal meezingmoment beleeft als Justin Hill van Sikth zijn zuivere zang laat horen.
Justin Hill is niet de enige gast die te horen is op Severance. Zo doet Scott Kennedy van Bleed From Within mee op de track ‘Psychophant’. Zijn inbreng is iets minder fenomenaal te noemen, maar de samenwerking levert een explosief geheel op. Grote knallers van Severance zijn de tracks ‘Deadweight’ en ‘Mirrors’, die allebei de ingrediënten van Heart Of A Coward het beste bundelen. Enerzijds heb je ‘Deadweight’, een grote, dikke middelvinger tegen alle haters in de wereld met bijpassende muzikale ondersteuning. Uiteraard voorzien van een puberaal ”I don’t give a fuck!”, maar daar komt Graham mee weg. Zijn stem is monsterlijk sterk, maar ook in de heldere momenten fijn om aan te horen.
Zo is ‘Mirrors’ nog net niet de ballade te noemen, ondanks dat het qua tempo het rustigste nummer is. Goed, rustig wil in de termen van Heart Of A Coward nog niet veel zeggen. Het walst eerst heel log als een olifant, voordat de grootse vocalen losbarsten in de trant van een Killswitch Engage ten tijde van Howard Jones. In de afsluitende titeltrack word alle registers nog eens opengetrokken en zijn die vocalen nogmaals te horen. Kortom, Severance kent een heerlijke groove en genoeg variatie van begin tot einde om je trommelvliezen eens lekker op te schudden.
.jpg)
Massacra - Day Of The MassacraIn het kader van de eindejaars-releases bij Century Media mag ook Massacra...
.jpg)
Winds of Plague - Resistance Winds Of Plague is een Amerikaans deathcore-gezelschap dat opgericht is in...