Blijkbaar is het Argus er ook om te doen om deze doelgroep aan zich te binden, want het nummer waar Beyond The Martyrs mee begint is zo goed dat je direct met rode oortjes zit. Het nummer dat ‘By Endurance We Conquer’ heet, bouwt rustig op met een mooi gitaarloopje waarna na ongeveer een minuut de drums en bas een roffelend ritme neerleggen. Na anderhalve minuut krijgen we een wervelende riff over ons heen. Als vervolgens Brian Balich begint de zingen, weet je dat deze plaat niet meer stuk kan. De zang van de man neigt enigszins naar King Diamond, maar dan een octaaf lager. De manier hoe hij dit prachtige nummer voordraagt, zorgt voor een geweldige dosis kippenvel.
Na dit nummer had ondergetekende de plaat ongetwijfeld al laten inpakken. Nu resteert nog de vraag of de rest van het album ook zo goed is. Gelukkig stellen de vijf Amerikanen ook in de andere zeven nummers niet teleur, maar zo goed als het eerste nummer wordt het niet meer. Dat kan ook niet want die lat ligt wel heel hoog. Neemt niet weg dat songs als ‘No Peace Beyond The line’ en het slepende, Candlemass-achtige ‘Cast Out All Raging Spirits’ heerlijke metalhymnen van hoog niveau zijn. Maar ook iets meer gewone metalnummers als ‘Trinity’ en ‘The Coward’s Path’ worden door de machtige stembanden van Balich en het inventieve gitaarwerk van Jason Mucio en Erik Johnson naar een hoger plan getild.
Beyond The Martyrs, de derde plaat van Argus, geeft ons gewoon een lekker gevoel. De liefde voor ambachtelijk metal met een lichte doomtic druipt van deze klasseplaat af. De op zich niet bijster originele muziek wordt zo mooi uitgevoerd dat je als liefhebber van klassieke metal hier niet om heen kunt. En dat openingsnummer…tjonge wat is dat geniaal!
Dyscordia - Twin SymbiosisIn de wondere wereld van de metal kennen we vele subgenres. Wij recensenten,...
Amber Jo Ann - Breathless Een beter moment om een countryplaat te maken is er bijna niet. Country is...