2014-01-02
In de wondere wereld van de metal kennen we vele subgenres. Wij recensenten, maar ook fans, plaatsen de bands graag in hokjes. Het maakt direct duidelijk in wat voor hoek we de band moeten plaatsen. Gemakkelijk en duidelijk voor iedereen. Zo worden voor die hokjes de meest exotische namen verzonnen. Dyscordia uit België weet alle hokjes met gemak te omzeilen, of we moeten maar direct een nieuw genre verzinnen; melodieuze power-deathmetal, of zoiets. Dat is namelijk wat Dyscordia op haar debuutalbum Twin Symbiosis op ons afvuurt; een mix van melodieuze deathmetal en powermetal.Twin Symbiosis, een conceptalbum over een tweeling, spettert uit de speakers. Niet zo gek als je bedenk dat de productie door Jens Bogren is gedaan. De man heeft al vele perfecte producties afgeleverd, waaronder platen van Opeth, Katatonia, Soilwork en Dark Tranquility. Deze grootheid weet hoe hij een plaat perfect moet laten klinken. Daarover dus geen klagen en ook het songmateriaal van de zes Belgen is dik in orde. Voeg daarbij inventief gitaarwerk en een ultrastrakke ritmetandem en je hebt het recept voor een gruwelijk lekkere metalplaat.
De muziek van Dyscordia doet soms nog het meest aan het Finse Amorphis denken. Een band die ook een redelijk uniek geluid hanteert. Het horror-achtige intro, heeft een King Diamond-feel, waarna ‘The Empty Room’ binnen knalt. Het nummer klinkt alsof Dark Tranquility, Helloween en Judas Priest samen een song hebben opgenomen. De machtige grunt van gitarist Peter Segers en de soepele stembanden worden vergezeld van een fijn gitaarloopje.
Soms neemt Dyscordia wat gas terug. Het zorgt ervoor dat de plaat dynamisch klinkt, wat de luisterbaarheid ten goede komt. Zo begint ‘Ache Of Hearts’ als een ballad , waarna het nummer later alsnog behoorlijk stevig wordt. Hierna zorgen snelle songs als ‘The Loser’s Game’ en ‘In Solitude’ voor een onvervalst stukje huppelende powermetal. Pas tegen het einde wordt weer een beetjes gas teruggenomen met het enigszins afwijkende titelnummer dat soms wat aan het oude werk van Queensryche doet denken. Het zware, acht minuten durende ‘My Devotion’ sluit de plaat in stijl af.
Liefhebbers van melodieuze deathmetal alsmede ruimdenkende metalheads die ook een stukje powermetal of zelfs progmetal kunnen waarderen zullen Twin Symbiosis ongetwijfeld op waarde kunnen schatten. Fijne songs, prima muzikanten en een moddervet geluid. Wat kan een muziekliefhebber zich nog meer wensen. Van dit soort prachtige platen wordt uw recensent heel erg blij!
-5.jpg)
The Creepshow - Life After DeathWe hebben alweer drie jaar niets meer van de The Creepshow vernomen....
.jpg)
Argus - Beyond The Martyrs In de tijd dat downloaden of streamen nog niet bestond ging je naar een...