Niet geheel verrassend is ook het tweede album van de Nederlandse band onvervalst matig opgenomen. Zonde, want de liedjes die de heren maken zijn niet zo beroerd als de opname. De band laat zelf in het midden waar gebruik van gemaakt is om hun muziek zo te downgraden. Vaak zie je dat er met tapedecks wordt gewerkt, maar ook de computer wil nog wel eens gebruikt worden om de sound te verminderen qua kwaliteit.
Hoe dan ook. De zang is bij tijd en wijlen vals, de instrumenten zijn ontdaan van welke volheid van geluid dan ook en de bas is vrijwel in zijn geheel weggevaagd. Net als de kick van het drumstel overigens. Daardoor krijg je het idee dat je stereo verkeerd staat afgesteld, maar zelfs wat gepriegel met de knopjes krijgt de muziek niet naar een beluisterbaar niveau.
Goed, dat is een keuze en laten we daar verder maar geen woorden aan vuil maken. De tien tracks die het album rijk is dan. Die zijn van een iets minder erbarmelijk niveau. Maar veel scheelt het allemaal niet. De band beschrijft het als feelgood popmuziek, en daar zit wel een kern van waarheid in. Anderzijds ontbreekt het de liedjes aan enige vorm van diepgang en ontwikkeling. Het is het standaard couplet - refrein - couplet - refrein – etc-werk zonder dat de nummers tussentijds worden opgedirkt met interessante zanglijnen, ritmewisselingen en instrumentale ingaven. Nummers die je in een avondje in elkaar flanst eigenlijk.
Vrolijk is het allemaal wel ja, maar als luisteraar word je minder vrolijk. De tracks zijn simpel en weinig verheffend. Of de band nu een meer poppy of een meer punk-achtig geluid zoekt op het album, het is allemaal uitermate doorsnee. Tel daarbij op dat dit album pijn doet aan je oren door de bewust gekozen baggersound en de conclusie mag luiden dat dit niet had gehoeven.
Fates Warning - Darkness In A Different Light Fates Warning , bestaan die nog? Dit was de eerste gedachte van...
Northcote - Northcote Met de stijgende populariteit van artiesten als The Gaslight Anthem en Frank...