Zijn vijfde album getiteld Confection is begin november uitgekomen. Er is niet echt een aankondiging of aanloop geweest naar dit album, dus komt het enigszins als een verrassing. Afgezien van het nummer ‘L’amour naissant’ heeft Tellier een geheel instrumentaal album afgeleverd. Naast de vocalen bevat dit nummer nog iets dat op de rest van de nummers niet terug te vinden is: een drum. Het gevolg van het weglaten van de drums in de rest van de nummers is dat Sébastien Tellier zijn luisteraars een enorm meeslepend album voorschotelt. Confection laat in ieder geval duidelijk zien wat de sterke punten van Tellier zijn. De instrumentale stukken krijgen door de piano een lekker melodramatisch effect.
Toch kun je als luisteraar niet zo heel veel met dit album. Door het ontbreken van teksten is het een album dat het beste geschikt is als achtergrond muziek. In die categorie zijn echter enorm veel en ook betere albums te vinden. Het eerder genoemde ‘l’amour naissant’ is wat dat betreft wellicht een hint voor het doel van dit album. Frans is immers de taal van de liefde. Maar ik vrees dat men tijdens de horizontale tango wreed verstoord zal worden door de bloedirritante kermisachtige ‘Waltz’ dat halverwege het album de sfeer komt verpesten.
Samenvattend kun je slechts stellen dat Confection de soundtrack is voor een nog te verschijnen film. Het is een album geworden wat perfect geschikt zou zijn om te dienen als soundtrack in een filmhuisfilm. In Parijs moeten genoeg filmproducenten zijn die in staat zijn om dit muzikale stuk te omlijsten met beelden. Zo niet dan hoop ik dat Sofia Coppola, die eerder een nummer van Tellier gebruikt voor haar film Lost In Translation, wat tijd vrij kan maken voor een project. Confection verdient het niet om zomaar de vergetelheid in te gaan, maar als alleenstaand album blijft het gewoon niet overeind.
Midlake - AntiphonHet is alweer drie jaar geleden dat Midlake het prachtige album The...
Rae & Christian - Mercury Rising Look who's back! Na een lange stilte van elf jaar zijn de Britse...