Midlake - Antiphon Recensie op Podiuminfo

2013-12-05 Het is alweer drie jaar geleden dat Midlake het prachtige album The Courage Of Others uitbracht. Dit album was de opvolger van de al even mooie doorbraakplaat The Trials Of Van Occupanther. Sinds de release van The Courage Of Others is er echter veel gebeurd met Midlake. Eind vorig jaar besloot zanger, gitarist en belangrijkste songschrijver Tim Smith namelijk om de band te verlaten.

Er waren al verschillende nieuwe songs geschreven en Smith bood aan om het materiaal te verdelen. Bij nader inzien bleek hij echter het grootste deel zelf te willen houden en daarom besloten de overgebleven bandleden om dan maar gewoon vanaf nul te beginnen. Gitarist Eric Pulido nam de rol van zanger op zich en er werden twee nieuwe bandleden aangetrokken, gitarist Joey McClellan en toetsenist Jesse Chandler. In de nieuwe, zeskoppige bezetting nam Midlake in een half jaar het nieuwe album op.

Qua sound ligt Antiphon in het verlengde van The Courage Of Others, dus in die zin is er weinig te merken van het vertrek van Smith. Midlake maakt nog steeds mooie folkrock met een prog-randje en een duidelijke hang naar de jaren zeventig. Het vertrek van Smith is echter wel duidelijk te horen aan het niveau van de songs op Antiphon. Deze zijn op zich prima, maar de prachtige melodieën, die Midlake voorheen kenmerkten, ontbreken. Liedjes van het kaliber ‘Roscoe’, ‘Acts Of Man’ of ‘Rulers, Ruling All Things’ vinden we niet op Antiphon.

Dit betekent echter niet dat Antiphon een slechte plaat is. Het album opent sterk met de vrij stevige titeltrack, die al een paar maanden geleden werd vrijgegeven. In de rustigere songs ‘Provider’ en ‘Aroura Gone’ horen we de band een poging doen om in de buurt te komen van de pracht van het oudere werk. En dat lukt nog vrij aardig ook. Ook ‘It’s Going Down’ is een mooi, rustig nummer.

Na de openingstrack is Antiphon overwegend rustig, maar aan het eind van ‘Vale’ blijkt dat Midlake ook behoorlijk hard kan rocken. In afsluiter ‘Provider Reprise’ horen we de meest experimentele kant van de band. Na een rustig eerste deel gaan aan het eind alle remmingen overboord voor een lekker freaky en nogal vaag einde.

De meeste bands overleven het vertrek van de zanger en belangrijkste songschrijver niet, maar Midlake gaat moedig door. De band laat op Antiphon horen ook zonder Tim Smith te kunnen. Het album haalt het niet bij zijn ijzersterke voorgangers, maar is desondanks zeer de moeite waard en als Midlake zo door gaat, komt ze misschien wel weer op het oude niveau.

Recensent:Eric Rijlaarsdam Artiest:Midlake Label:Pias