Wanneer je op het eerste wapenfeit van Los Hollanditos de titels even doorleest, vrees je even voor een berg meligheid en weinig wol, maar dat beeld is eigenlijk meteen verdwenen wanneer Guus Crommelin en kompanen ‘Geef Mij Maar Amsterdam’ met een typisch Surinaams, Kaseko-achtig ritme inzetten. De improvisaties van de bandleden zorgen voor onverwachte wendingen en dat is bij de smerig gespeelde versie van Pierre Kartners ‘Het Kleine Café Aan De Haven’ niet anders. Van een rustige rumba gaat de band over in een swingende shuffle die vooral Crommelin de ruimte geeft om te laten horen dat hij over een perfecte timing beschikt. Als je denkt het recept te kennen, zet Los Hollanditos een geweldig dampende surfversie van ‘Glimlach Van Een Kind’ in. Ook hier geldt dat de ruimte tussen de refreinen op zeer overtuigende wijze wordt ingevuld, met in dit geval Dick Dale-achtige improvisaties. Nerveus opzwepend klinkt de gitaar en de saxofoon scheurt, piept en honkt.
Met een wederom swingende versie van ‘Ik Meen Het’ en een rock ‘n’roll versie van Doris` ‘Twee Motten In Een Ouwe Jas’ sluit Los Hollanditos dit debuut op zeer overtuigende wijze af. Muzikaal sterk, herkenbaar en swingend. Zoals Guus Crommelin zegt: “ Met Los Hollanditos kunnen we ook Ome Joop en Tante Annie uit Spijkenisse uit hun dak laten gaan.” En daar kan zelfs de rechtgeaarde Rotterdammer, ondanks het hoge Amsterdamse karakter van de tracklist, niets tegen inbrengen. Als het aan ons ligt een heerlijke voorbode op de eerste langspeler van Los Hollanditos.
Mad Max - InterceptorToch wel een beetje voor mijn tijd. Mad Max is een Duitse heavy...
Midlake - Antiphon Het is alweer drie jaar geleden dat Midlake het prachtige album The...