2013-12-31
Melodische hardcore/punkrock, dat is vermoedelijk de beste omschrijving van We Are Fiction. Het vijftal uit Peterborough komt na een indrukwekkende hoeveelheid optredens, eindelijk met het langverwachte debuutalbum One For Sorrow. Nu meerdere singles al overdag op BBC1 te horen zijn, kunnen we wel stellen dat de band zich van underground aardig heeft opgewerkt naar (voorzichtig) bijna mainstream. Misschien niet volledig het genre van yours truly, maar dit debuutalbum mag er zeker wezen. One For Sorrow opent met volle kracht punkrock tijdens ‘Mansion House’. Een vrij complex nummer met sterke refreinen, een waanzinnige solo en drums die bijna aan gort geslagen worden. Op een korte adempauze/bridge na is het een track die nergens aan energie verliest en toch wel een behoorlijke indruk achterlaat. Het als single uitgebrachte ‘My Dreams Are Haunted’ is een nummer wat met iedere keer luisteren beter wordt. De intro doet haast denken aan een dromerige rockballad met akoestische gitaren, laag tempo en meeslepende vocalen. De rust is van korte duur, haast vanuit het niets barst het nummer los in een aanstekelijke explosie van geluid en screamo. Als je maar één nummer wilt luisteren, zet dan deze track op. Hij laat namelijk perfect horen wat de band in huis heeft.
‘Sail On’ is eveneens een van de hoogtepunten op One For Sorrow. Het is een nummer met een haast gespleten persoonlijkheid: rustige vocalen die plots worden afgewisseld met rauwe screamo; kalme, akoestische gitaren die zonder waarschuwing overschakelen op full force distortion. De wisselwerking tussen de twee vocalisten weet zelfs de indrukwekkende gitaarsolo te overtreffen. De samensmelting van zang en screamo aan het einde overtuigd zowaar ook de sceptische luisteraar. Niet alle nummers zijn even ‘melodieus’. We Are Fiction laat met het massieve ‘A Thousand Places To Sleep’ een behoorlijk opzwepende mix van hardcore en punk horen. De overwegend rauwe klanken worden afgewisseld met ‘softere’ vocalen, ondersteund door furieuze gitaren en strakke drums. Het resultaat is één brok ongeremde energie.
‘Tilt’ is een goed nummer totdat er een behoorlijk misplaatst stukje rap tussendoor komt. Dit is het eerste en enige nummer waarbij zang en screamo ook nog eens door rap worden afgewisseld. Dit is helaas niet echt een succes te noemen. ‘Tilt’ doet hierin enigszins denken aan Rage Against The Machine, maar dan net niet. Gelukkig volgt daarna het catchy ‘The Worst Of It’ waar We Are Fiction de gedane schade goed weet te maken. ‘Wladyslaw’ laat nog eens horen dat Phil Barker geen doorsnee zanger is. Juist die combinatie van delicate zang en een Marc Kucharski die zijn stembanden stuk lijkt te schreeuwen, geeft dit album net dat beetje extra.
Bij de liefhebber zal One For Sorrow onmiddellijk in de smaak vallen. Wie minder bekend is met melodieuze hardcore zal waarschijnlijk een paar keer extra moeten luisteren. Hoe dan ook, We Are Fiction heeft een debuutplaat neergezet waar veel bands alleen van kunnen dromen
.jpg)
Luder - AdelphophagiaOrigineel zijn, het is weinig bands gegeven. Maar soms, heel soms worden wij...
.jpg)
Harsh Toke - Light Up And Live Wanneer er geen echte zanger deel uitmaakt van je band, waarom gewoon de zang...