2013-12-16
Origineel zijn, het is weinig bands gegeven. Maar soms, heel soms worden wij recensenten nog wel een getrakteerd op muziek die eigenlijk niet in een hokje te vangen is en nauwelijks te vergelijken is met andere bands. Als daarbij het resultaat zo goed is dat de oren slap gaan hangen en de vinger pijn doet van het telkens maar weer aanduwen van de repeat knop, kunnen we spreken van een geslaagd album. We hebben het hier over Luder, een kwartet uit Detroit. ’’Luder is not stoner rock,’’ zo staat op de website van de band te lezen. Wat het dan wel is wat de drie heren en dame op hun tweede plaat Adelphophagia laten horen, proberen we u nu uit de doeken te doen. Overigens refereert de albumtitel over het verschijnsel dat een embryo in de baarmoeder een ander embryo consumeert. Een titel die doet vermoeden dat we met een goregrind gezelschap van doen hebben. Over op het verkeerde been zetten gesproken.
Luder gebruikt in haar negen, over het algemeen lange songs elementen uit psychedelica, triprock, rock, stoner en zelfs een snuifje metal, en brouwt daar haar eigen godendrank van. Zelf omschrijven ze het als muziek die net zo veel met Portishead als met Black Sabbath te maken heeft. Wij voegen daar nog graag L7 en Lush aan toe, maar het dekt nog lang de lading niet. Dit moet je gewoon eens horen.
Het ingehouden bandgeluid wordt prachtig vergezeld door de zwoele stem van zangeres Sue Lott, die lekker in de muziek geïntegreerd ligt. De breed uitwaaierende riffs zijn daarbij een lust voor het oor. De solide basis van bas en drums gaat zich daarnaast nooit te buiten aan buitenissigheden, maar staan geheel in dienst van het mooie gitaargeluid en die verslavende stem van Sue.
Elke song is een hoogtepunt op zich. Meest opvallende nummers zijn het lome ‘Ask The Sky’, waarin Sue klinkt als Grace Slick ruim veertig jaar geleden, en de van veel elektronica en effecten voorziene dynamische David Bowie-cover, ‘I’m Afraid Of Americans’. De negen minuten klokkende nummers ‘Remember What I Said’ en ‘Heartfelt’ zijn wat ruigere songs waarin behoorlijk wat shoegaze elementen zitten. Het eveneens negen minuten durende ‘Dirge’ eindigt met een flinke pot noise. De tegenstelling met de als een engel zingende Sue Lott is daardoor soms groot, maar dat maakt de muziek nu juist zo spannend.
Zoals gezegd, Adelphophagia moet je niet beschrijven, maar tot je nemen. Geheid dat je plat gaat voor dit viertal. Absoluut één van de hoogtepunten van 2013
.jpg)
Brendan Benson - You Were RightVeel mensen zagen de supergroep The Raconteurs destijds vooral als een...
.jpg)
We Are Fiction - One For Sorrow Melodische hardcore/punkrock, dat is vermoedelijk de beste omschrijving van...