2013-12-24
De Canadese singer-songwriter Tess Parks vertrekt als ze zeventien jaar is naar London om haar droom om fotograaf te worden in vervulling te laten gaan. Hier komt echter helemaal niets van terecht, want ze ambieert daarnaast ook een carrière in de muziek. Eenmaal terug in Toronto werkt ze vier jaar lang aan de tracks die uiteindelijk op haar allereerste studioalbum zouden belanden. Anno 2013 is daar Blood Hot, geproduceerd door Alan McGee (ontdekker van o.a. Oasis en oprichter van het legendarische Creation Records). Zelf een groot liefhebber van bands als Oasis, The Jesus And Mary Chain en My Bloody Valentine, is Parks dan ook zeer enthousiast over haar samenwerking met McGee.Parks omschrijft haar muziek zelf als “lo-fi alternative drones with a hypnothic vibe.”. Dit is goed terug te horen in de trage, zeer lage vocalen die sterk aan de zang van Lana Del Rey doen denken. Ook heeft de Canadese met haar bohemian uiterlijk, net als Del Rey een overduidelijke liefde voor nostalgie en vintage. Parks laat met de snerpende, elektrische gitaren een retro geluid horen dat je zo terugvoert naar het gevoel van de jaren '60 en '70.
Een track die er positief uitspringt is de opener 'Somedays', dat met een zeer catchy motief voldoende weet te boeien. Het is typisch zo’n nummer dat, gewenst of ongewenst, na één keer luisteren al helemaal in je hoofd vastgeklampt zit. De rest van het album biedt echter niet bijster veel variatie op deze soundbepalende track.
De vele dromerige effecten die op Blood Hot worden toegepast werken hypnotiserend en brengen je tot hogere sferen. Op 'Stick Around' en 'Goodnight Love' is voor de verandering een zachte, heldere akoestische gitaarpartij te horen, al blijft de sound op deze tracks wederom vrij duister klinken. Op het uptempo 'Open Your Mind' klinken de vocalen en elektrische gitaarpartij door de galmende effecten erg chaotisch. De vintage sfeer die Tess Parks wil overbrengen lijkt jammer genoeg belangrijker dan het creëren van een muzikaal interessante track. De gitaar- en baspartijen blijven op het gehele album vrij oppervlakkig. Daarnaast worden de monotone zang en het overmatig gebruik van herhaling na de zoveelste track wel erg saai.
Dit gebrek aan diepgang is erg jammer, aangezien de sound op zich best lekker in het gehoor ligt. Tegelijkertijd is deze 'slordigheid' ook juist wel de charme van Tess Parks. Een muzikaal hoogstandje is het album misschien niet, maar voor liefhebbers van deze vintage sound is Blood Hot voornamelijk prettig om te luisteren als je het vooral als een sfeervol album blijft beschouwen.
.jpg)
Pete Macleod - Rolling StoneOndanks dat het revolutionaire imago is verdwenen, zal de rock ‘n’ roll de...
.jpg)
Various - The Songs Of Tony Sly: A Tribute Eigenlijk is het rijkelijk laat, iemand meer dan een jaar na zijn dood nog...