2014-01-13
Ondanks dat het revolutionaire imago is verdwenen, zal de rock ‘n’ roll de komende tijd niet meer van het toneel verdwijnen. Zelfs de jonge generatie heeft nog van The Beatles en The Stones gehoord. Voor de huidige ‘rock ‘n’ roll’ –artiesten is het vrijwel onmogelijk om deze bekendheid te evenaren, maar dat maakt het niet minder leuk om naar ze te luisteren. Pete MacLeod draait sinds 1996 mee in de muziekindustrie en bracht al een behoorlijk aantal EP’s en albums uit. Met een passie voor ‘echte muziek’ heeft MacLeod zich eveneens laten inspireren door de helden van vroeger. Nu is een albumtitel als Rolling Stone al vrij gewaagd voor een tamelijk onbekende artiest. Maar de lat wordt nog een stukje hoger gelegd wanneer er tijdens het eerste nummer al woorden van John Lennon worden hergebruikt. Dit eerste nummer, ‘Let It Shine’, maakt niet meteen een verpletterende indruk, maar blijkt na enkele keren luisteren toch behoorlijk catchy te zijn. Met een geluid dat het midden houdt tussen The Kinks, The Smiths en Oasis is het een verrassend lekker nummer. Voor zo’n (instrumentaal) complex nummer, is het vrij moeilijk te geloven dat we hier te maken hebben met slechts één man en wat software. Upbeat titelnummer ‘Rolling Stone’ onderstreept opnieuw het talent van MacLeod. Teksten en gitaarmelodieën lijken haast moeiteloos tot stand te komen. “I wish I was a rolling stone, ‘cause everywhere would be my home, and far away from here, and far away from the north.”
‘God Speed’ is een van de sterkste tracks. Het is een wat gruiziger rocknummer waarin stevige drums en rockgitaren aan elkaar gewaagd zijn. De stem van Pete MacLeod weet desondanks boven de muziek te blijven staan. De relatieve simpelheid en angstige, intrigerende vocals maken van het akoestische ‘Re:Ality’ een absoluut juweeltje. Het nummer kabbelt rustig door en maakt zo nu en dan ruimte voor een mooie solo. ”So you’d better stop looking for directions, you’d better stop hanging at dead ends.” Het album kent steeds dezelfde formule van akoestische gitaren, elektrische gitaren en drums. Hoewel MacLeod aardig weet te variëren met tempo en klankkleur, blijven de tracks enigszins op elkaar lijken. Het voordeel hiervan is dat het album moeiteloos doorspeelt, maar naderhand zijn er weinig tracks die er echt uitspringen.
Hoe onwaarschijnlijk ook, Pete MacLeod blijkt de geschepte verwachtingen aardig waar te kunnen maken. Met een prettige stem en fantastische stukjes gitaarwerk, bevat Rolling Stone eigenlijk geen enkel tegenvallend nummer. Nu zijn natuurlijk niet alle tracks even sterk, maar het geheel is een toegankelijke plaat die prima klinkt. Het is niet vernieuwend, maar dat pretendeert MacLeod ook niet te zijn. Het is pure, eerlijke muziek zoals we dat van rock ‘n’ roll -artiesten gewend zijn.
.jpg)
Gun Club Cemetery - Gun Club Cemetery Gun Club Cemetery is een nieuw Brits muziektrio, bestaand uit Alex (gitaar...
.jpg)
Tess Parks - Blood Hot De Canadese singer-songwriter Tess Parks vertrekt als ze zeventien jaar is...