2013-12-29
De heren van Eat the Gun hebben zich de afgelopen tien jaar in relatieve anonimiteit weten te hullen in de wereld van de muziek. Ze doken eens op op een festival, maar niets wat ze boven het maaiveld deed uitsteken. Dat kon na de release van Stripped To The Bone wel eens anders worden, want de mannen hebben een geweldige punkrockplaat met een hele eigen sound afgeleverd. De tien nummers op het album zijn perfect uitgebalanceerd in elke zin van het woord. De sound is stevig, maar niet overdreven. De songs zijn hard, naar hebben toch ook een rust over zich. De zang is precies op de juiste moment feller, maar net zo makkelijk aangevuld met een welkome tweede stem. De songs zijn catchy, maar niet op een manier die je tegen gaat staan.
Dat zijn alle ingrediënten voor een goed album en dat hebben de mannen dus ook afgeleverd. Stuk voor stuk zijn de nummers vanaf de eerste noot goed. Intro's vol energie openen het bal, meezingers als refreinen vervolledigen het geheel. Een song als 'Apocalyptic Blues' heeft een wat anoniem couplet, maar dat maakt met een bluesrockintro als dit en een refrein om te zoenen niet uit.
Fijn is ook dat de heren in de productie hebben gekozen voor een heel warm gitaargeluid, zeker wanneer er powerakkoorden worden gespeeld. Dat past perfect bij de niet heel schreeuwerige stem van Henrik Wippermann en de wat hogere tweede stem die vaak de achtergrond opvult. Bovendien wordt het contrast tussen de refreinen en de vaak wat meer ingetogen coupletten zo op subtiele wijze benadrukt, zonder dat er een bak herrie opengetrokken hoeft te worden.
De beste track op het album verdient overigens een aparte vermelding. 'Wake Me Up' is een liedje dat zich vanaf het begin laat aanzien als een absoluut hitje. Perfect opgebouwd, met dank aan de drums en een ingekort tweede deel van het couplet. En dan dat refrein, wat een heerlijke zang. De manier waarop er in samenzang de hoogte in wordt gegaan is zalig. Een catchy riffje in de bridge maakt het af.
Is er dan wel kritiek op Stripped To The Bone? Ja. Een klein dingetje. De mannen lijken wat moeite te hebben met outro's. 'Loner' en 'Made Of Stone' zijn twee nummers die veel te goed zijn om te eindigen in een fade out. Dat is eigenlijk het enige minpuntje van dit verder uitstekende album. Je zou bijna van een sensatie kunnen spreken en bovendien zou je verwachten dat festivals nu wel spontaan op deze mannen duiken.
t(2013).jpg)
Reflections - Exi(s)tTegenwoordig is het een flinke klus om als band nog origineel uit de hoek te...
.jpg)
Jan van der Smit - In De Weide Jan Van Der Smit werd geboren als Jan Smit. Aangezien we er daar al een van...