2013-12-20
Tegenwoordig is het een flinke klus om als band nog origineel uit de hoek te komen. Veel genres worden samengesmolten om er iets nieuws van te maken, sommige muzikanten kopiëren succesformules van nostalgische bands en boze punkrockers begeven zich aan de gevoelige kant met de akoestische gitaar. Al deze mogelijkheden raken ondertussen uitgemolken en zodoende blijft er nog maar één ding over om iets nieuws te creëren en dat is door iets als een songstructuur niet zo heel serieus te nemen. The Dillinger Escape Plan beheerst deze kunst tot in de puntjes, maar Reflections heeft hier ook een zekere visie op. Zo hebben ze onlangs hun album genaamd Exi(s)t op de wereld los gelaten. Een album dat heel wat van je geduld vergt. Exi(s)t begint met een elektronisch intro, dat je nog geen enkele clou geeft van wat je kunt verwachten van de opener ‘Exit’. Na anderhalve minuut slaat het over naar iets wat lijkt op een mix van Emmure met Meshuggah. Het kenmerkt zich door deathcore-growls, maar ook brullen en schreeuwen zitten in het vocale assortiment van de brulboei. Daarnaast kent Reflections behoorlijk wat technisch vernuft in het muzikale gedeelte. Het stuitert werkelijk alle kanten op en als je net denkt even lekker mee te tikken, begeeft de band zich weer naar een andere ritme. Vooral ‘Bridges’ is in dat opzicht een “vervelend” stukje muziek, dat dubbele baspedalen als een uzi op je gehoor loslaat. Wees er dan wel op bedacht dat ze een doodnormaal ritme niet schuwen voor een kleine gitaarsolo. De mannen begrijpen maar al te goed dat de luisteraar zo nu en dan even op adem wil komen. Niet te vaak natuurlijk, want deze chaos blijft gewoon doorgaan. Zodoende is dit soort muziek het beste te bestempelen als chaoscore. Is het dan te vergelijken met The Dillinger Escape Plan? Nee, daarvoor zit er hier toch net iets meer structuur in. Een passende vergelijking vind je in Car Bomb.
Het voornaamste probleem met al deze chaos is dat het na vijf nummers toch al gauw te veel van het goede is. Zodoende bevindt zich halverwege ‘Lost Pages’ een kleine instrumentale adempauze met het liefelijk vrouwelijke stemgeluid van Becka Graham. Hiermee bouwt het nummer op tot een climax die zich uit in een gitaarsolo, waaruit blijkt dat de muzikanten werkelijk van alle markten thuis zijn. Het technisch vernuft druipt er van af, maar had beter gedoseerd kunnen worden, omdat er nu wel heel veel vreemde riedeltjes tussendoor te horen zijn. Deze gaan eerder op je zenuwen werken dan dat ze echt iets bijdragen aan de nummers. De lengte van de nummers varieert nogal, maar vijf minuten is voor sommige tracks echt te veel. Iets wat bijvoorbeeld geldt voor de afsluiter ‘Exist’. Met het motto ‘kort, maar krachtig’ had deze plaat zeker meer impact gehad, want de band beschikt over meer dan genoeg vaardigheid.
.jpg)
Yuck - Glow & BeholdHet geluid van een band wordt voor een flink deel bepaald door de zanger of...
Eat the Gun - Stripped To The Bone De heren van Eat the Gun hebben zich de afgelopen tien jaar in relatieve...