Linkin Park - Recharged Recensie op Podiuminfo

2014-01-13 Als er een band de afgelopen tien jaar flink van het voetstuk is gevallen, is het wel Linkin Park. Na het legendarische doorbraakalbum Hybrid Theory en het prima Meteora wijzigde de band de koers en dat viel niet overal even goed. Meermaals bedankte de band de fans publiekelijk dat zij toch de platen bleven kopen, ook al was de band een andere weg ingeslagen.

In feite was de band zoekende en dat leverde het matige Minutes To Midnight en het vreselijke A Thousand Suns op. De dagen van de grootmacht leken geteld, totdat er met Living Things wat hoop gloorde. De band leek een stroming te hebben gevonden; namelijk een soort eigentijdse invulling van de drum'n'basshype. Nu deden de Amerikanen dat op dit album nog op een zijïge wijze, maar er was weer luisterbaar materiaal.

Dat moeten ze bij Warner Bros Records ook hebben gemerkt en zeker toen een samenwerking met Steve Aoki - het nummer 'A Light That Never Comes' viral ging, werd het tijd om snel door te pakken. Vandaar dat er aan het eind van 2013 een schijf genaamd Recharged werd gelanceerd met daarop nieuwe interpretaties (versies) van liedjes op Living Things.

Grappig om te horen is dat de band in het gat lijkt te springen dat is achtergelaten door Pendulum. Die drum'n'bassband ging uit elkaar in 2012 na goed te hebben gecashed op een inmiddels uitgekauwd fenomeen dat live drum'n'bass maken heet. Dat doet direct tot de conclusie leiden dat ook Linkin Park hopeloos laat is met de aanpak, maar dat neemt niet weg dat de versies op Recharged stuk voor stuk beter zijn dan de originele versies van de songs.

Natuurlijk is opener 'A Light That Never Comes' een hit van jewelste. Dat wisten we al door de live-versies van de track met Steve Aoki. Maar ook de andere songs zijn goed gemaakt, vuig, luid en lekker luisterbaar. Ja, er gebeuren nog altijd rare dingen. De zoetigheid die soms passeert in de songs - in 'I'll Be Gone', bijvoorbeeld - is net zo onverteerbaar als de bijdragen van gastrappers - zie dezelfde track. Maar over de hele linie is de opgekropte agressie terug die we kennen van de begintijd, alleen dan in een heel ander jasje. Bijvoorbeeld: 'Victimised' is verworden tot een breakbeat/hardstyle-track en 'Lost In The Echo' is een soort Skrillex-kloon. Bruut, vol met tempo en energiek.

Is het muzikaal allemaal goed? Nee. Is het interessant? Ja, dat wel. Het is redelijk waarschijnlijk dat we met een stuiptrekking te maken hebben, maar wellicht weet Linkin Park zich eindelijk een houding te geven en op een volgend album enorm te verrassen. Er is iets terug van de oude band, de oude herrie. Of de fans de nieuwe invalshoek waarderen is de vraag, maar als muziekliefhebber is dit een plaat die stof tot nadenken geeft.

Recensent:Koen Nederhof Artiest:Linkin Park Label:Warner Music Benelux