Deicide - In The Minds Of Evil Recensie op Podiuminfo

2014-01-22 Met de feestdagen nog vrij vers achter de kiezen is er, om die smaak weg te spoelen, niets zo toepasselijk als de nieuwe plaat van de deathmetal-formatie Deicide. De band staat er namelijk om bekend verre van liefhebbers te zijn van alles wat met religie te maken heeft. Enkele voorbeelden? Ten eerste worden ze geïntroduceerd als ‘The Legendary Godkillers’. Een naam die ze niet voor niets dragen, want de bandnaam is Latijns voor: “One concerned in putting Christ to death.”. Ten tweede heeft frontman en brulboei Glen Benton een omgekeerd kruis op zijn voorhoofd gebrandmerkt. “The blood of Christ quenches my thirst.”, is eveneens een regel van het nieuwe album In The Minds Of Evil dat er niet omheen draait. Enfin, het moge duidelijk zijn dat de tere en gelovige zieltjes zich al bij voorbaat niet hoeven te bekommeren om dit album.

Hoewel ze ruim twintig jaar al consequent zijn in hun haat voor God, is de kwaliteit van hun albums nogal wisselend. In 1992 brachten ze hun eerste echt volledige plaat Legion uit, gevolgd door Once Upon The Cross uit 1995. Twee platen die door de fans als klassiekers beschouwd worden en sindsdien niet meer geëvenaard zijn. Daarna ging het allemaal van slecht tot aan middelmatig. Zo erg zelfs dat men haast ging twijfelen aan de geloofwaardigheid van Glen Benton, ondanks het omgekeerde kruis op zijn voorhoofd. Het ging vooral slecht, nadat de gebroeders Hoffman in 2005 de band verlieten en de samenstelling een draaideurritueel werd. Sinds 2011 kent Deicide weer een vaste formatie voor een langere tijd, met als laatste aanvulling gitarist Kevin Quinto. Naar zeggen van Glen Benton was de inbreng van Quinto zelfs cruciaal voor de totstandkoming van In The Minds Of Evil.

Dat nieuwe bloed hadden ze ook wel nodig, want deze boze mannen waren zich er maar al te goed van bewust dat ze de laatste jaren in het slop verkeerden. Het nieuwe materiaal moest weer gaan klinken als het geluid ten tijde van Legion. Niet te veel melodieën of pakkende riffs, maar lekker oldschool raggen en Benton die ouderwets zijn stem laat bulderen over dit geweld. In dat opzicht is het een gevarieerd plaatje geworden. De eerste vier nummers zijn vrij melodieus en kennen sterke gitaarsolo’s, die een mooie afwisseling vormen in al het geweld. Vooral ‘Godkill’ springt er uit met zijn blastbeats en maakt van iedere gelovige meteen een volbloed satanist.

Het oldschool geluid komt echt om de hoek kijken vanaf ‘Misery Of One’, dat echter wat bleek afsteekt tegenover het melodieuzere werk. ‘Even The Gods Can Bleed’ en ‘Trample The Cross’ zijn daarna nog de moeite waard, maar de aandacht dwaalt steeds meer af naarmate de plaat aan zijn einde komt. Het heeft voor iedere Deicide-fan wat wils, dus in dat opzicht is het wel lekker vertrouwd. Al met al is het weer ouderwets stevig raggen met een formatie die al twintig jaar niks anders te melden heeft, maar zodoende wel lekker authentiek blijft.

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Deicide Label:Century Media