2014-02-25
Nathaniel Rateliff is een 35-jarige singer-songwriter uit de Verenigde Staten. In 2010 verscheen zijn goed ontvangen debuutalbum In Memory Of Loss, dat bol stond van de hartstochtelijk gebrachte folkmuziek. Zijn muziek werd nadien al snel opgepikt door collega-muzikanten waardoor Rateliff het podium al mocht delen met diverse vooraanstaande artiesten uit het genre, zoals Bon Iver, Wilco, The Tallest Man On Earth, Mumford & Sons en Ben Howard. Vier jaar na zijn debuutalbum komt hij op de proppen met de opvolger van In Memory Of Loss: Falling Faster Than You Can Run.Voornamelijk de invloeden van bands als Bon Iver en Wilco zijn daarop duidelijk hoorbaar. Hoewel de invloeden evident zijn, heeft Rateliff echter wel degelijk een eigen geluid en karakter. Dat komt met name door zijn kenmerkende en intense stemgeluid en de knappe wijze waarop hij daarmee weet te variëren. Falling Faster Than You Can Run bestaat grotendeels uit innemende folkliedjes, die zo nu en dan aangevuld worden met wat stevigere elementen. Songs die, aan de hand van hartstochtelijke uithalen (denk: Glen Hansard) en fijn toetsen- en gitaarwerk groots en krachtig afgesloten worden, wisselen zich immers af met nummers die bewust klein en teer gehouden worden.
Voor licht verteerbare songs ben je bij Rateliff in ieder geval niet aan het goede adres. Zijn songs vergen aandacht, overgave en inleving. Alleen dan kan de volledige schoonheid ervan ontdekt worden. Dat komt niet louter door de wat zwaarmoedige sfeer die overheerst, maar ook door het cryptische karakter van de teksten, waardoor veel aan de eigen interpretatie overgelaten wordt. Een toegewijde luisteraanpak zal echter hoe dan ook beloond worden. Alleen dan kun je immers heerlijk verdrinken in de melancholie van het openingsnummer ‘Still Trying’, het ietwat lichtere en jazzachtige ‘Right On’ of de prachtige finale van ‘Nothing To Show For’.
Het afsluitende titelnummer maakt in ieder geval nog maar eens fijntjes duidelijk dat ‘Falling Faster Than You Can Run’ absoluut geen achtergrondmuziek is. Na de nodige emotionele omwentelingen gedurende het album ga je eruit zoals je erin kwam: ietwat aangeslagen en verrast, maar bovenal geraakt. Of je het album nou beluistert rond een knapperend haardvuurtje of gestrekt op de bank, geef het de aandacht die het verdient. Laat het groeien. De nummers hebben tijd nodig, maar zullen je langzaam maar zeker gaan bekruipen. Falling Faster Than You Can Run is een innemend document van een getalenteerde singer-songwriter.
-1.jpg)
Chris Pureka - How I Learned To See In The DarkSoms duurt het wel héél erg lang voordat muzikaal schoon ons kikkerlandje...
-1.jpg)
Against Me! - Transgender Dysphoria Blues “You've got no cunt in your strut, you've got no hips to shake and you know...