2014-04-01
Of er een Nederlands equivalent voor is weet ik eigenlijk niet, maar de Engelsen hebben een mooi woord voor een bepaalde zangstijl: snotty. Naar mijn weten kwam deze term voor het eerst bovendrijven toen de Sex Pistols ten tonele kwamen, maar ik kan me vergissen. Anyway; aan dat woord moest ik denken bij het horen van Grassed Inn, album nummer vier van het Australische Blank Realm.En dat is in dit geval een aanbeveling. Blank Realm klinkt alsof je de sound van New York vanaf pak ‘m beet eind jaren '60 tot de hoogtijdagen van Sonic Youth in een blender gooit en de uitkomst daarvan over deze acht tracks te horen krijgt. De gitaren suizen, gedrenkt in feedback, zoals opener 'Back to the Flood' in de beste Sonic Youth traditie laat horen. 'Falling Down The Stairs' eert dan weer in volle glorie de Velvet Underground maar dan met een onheilspellend Doors-orgeltje die aan het einde spooky ontspoort.
The Cramps komen voorbij in 'Bell Tower', waarin de zanger de teksten in het gezicht van de luisteraar spuugt over een twangy surfgitaar. Ook de krautrock motorik en drones zijn niet aan de Australiers voorbij gegaan want 'Bulldozer Love' kent een bedwelmende synthgroove die bijna negen minuten aanhoudt om aan het slot heerlijk van de rails te schieten. 'Violet Delivery' leunt zelfs geheel op een kale drumcomputer beat en zoemende synths en 'Baby Closes The Door' weet de beklemmende sound van Suicide op te roepen.
Zo heb je tijdens het beluisteren van Grassed Inn bij ieder nummer wel een aha-erlebnis, maar storen doet het allerminst. Blank Realm draagt de invloeden duidelijk op de mouw, maar heeft er een niet te versmaden ode aan de New Yorkse golden era van weten te maken.
.jpg)
Samantha Crain - Kid FaceEen foto van jezelf op de cover zetten en het album vervolgens doodleuk de...
.jpg)
Hospitality - Trouble De Cake Shop is, ondanks dat de naam het doet vermoeden, geen vlaaienwinkel...