2014-04-09
Een foto van jezelf op de cover zetten en het album vervolgens doodleuk de titel Kid Facemeegeven. Voor zelfspot scoort Samantha Crainin ieder geval alvast een hele dikke voldoende. Met instrumenten blijkt ze echter ook aardig overweg te kunnen. De 27-jarige multi-instrumentaliste met indianenbloed loopt inmiddels immers alweer een aantal jaartjes mee enKid Faceis alweer album nummer drie. De dame komt van oorsprong uit de Amerikaanse staat Oklahoma, waar ze zichzelf gitaar leerde spelen, naar de universiteit toog en op 21-jarige leeftijd besloot om voorgoed voor het muzikale pad te kiezen.Naast zelfspot blijkt Crain ook een gezonde portie zelfkennis te bezitten, musiceren kan ze namelijk. Muzikaal mag ze met recht een telg uit de singer-songwritertraditie genoemd worden. Geïnspireerd door artiesten als Woody Guthrie en Bob Dylan (lees: de platenkast van haar ouders), maakt ze over het algemeen ingetogen, subtiele en ietwat slepende Americana-liedjes met duidelijke country- en folk-invloeden. Niet echt voor één gat te vangen dus. Mede dankzij haar bijzondere stemgeluid klinken haar liedjes veelal fris, authentiek en bevlogen. Tegelijkertijd weet ze haar ogenschijnlijke onbevangenheid te combineren met een flinke dosis passie.
Ook qua sfeerzetting blijkt Crain divers, alhoewel de meest positieve kant van het emotionele spectrum niet bepaald veelvuldig bestreken wordt. De spetterende opener ‘Never Going Back’ lijkt daar, qua muzikaal beeld, nog het dichtst bij in de buurt te komen. Even later beland je immers alweer in de bedrukkende sfeer van ‘The Pattern Has Changed’ dat soms zelfs ietwat broeierig aandoet. Alhoewel het nergens echt neerslachtig wordt, lijkt de melancholiek wel altijd op de loer te liggen. Op compositorisch gebied is er echter weinig aan te merken op de Amerikaanse, haar nummers zitten goed in elkaar en liggen bovendien prima in het gehoor. Over de gehele lengte ligt het tempo redelijk laag waardoor Crain’s zielenroerselen zich dan ook voornamelijk ontpoppen als echte luisternummers.
Duidelijk is dat haar bijzondere stem haar hoofdwapen is. Dat is hetgeen waarmee ze indruk maakt. Bovendien geeft de puike productie de nummers een erg natuurlijk en open karakter waardoor de songs de ruimte krijgen om te ademen. Enige minpunt is misschien dat het album zich op muzikaal vlak zo nu en dan iets te lang op eenzelfde tempo voortbeweegt waardoor je op enkele momenten je aandacht ietwat dreigt te verliezen. Ofschoon het daardoor soms iets ongrijpbaars behoudt, is Kid Face over het algemeen een zeer fijne plaat met prima songs.
-1.jpg)
White Hinterland - BabyAls er iemand de afgelopen jaren het muzikale roer om heeft gegooid, is het...
.jpg)
Blank Realm - Grassed Inn Of er een Nederlands equivalent voor is weet ik eigenlijk niet, maar de...