2014-04-04
Als er iemand de afgelopen jaren het muzikale roer om heeft gegooid, is het wel de singer-songwriter Casey Dienel. De Amerikaanse begon haar muzikale carriere ooit met vrolijke, naïeve Regina Spektor-achtige zang en melodietjes op de piano. Vrolijk, charmant, en hier en daar wat serieuzere jazz-invloeden, dat was Casey Dienel. Was, want in 2008 besloot ze een compleet andere weg in te slaan op muzikaal vlak. Die geheel nieuwe sound zou ze voortaan uitbrengen onder de naam White Hinterland.Het werk onder eigen naam was vocaal vaak onzuiver, maar Casey Dienel was op zijn minst authentiek te noemen. Haar album Kairos uit 2010 was al een eerste stap naar een modernere, volwassen sound.
Toch moest de echte grote verandering nog komen. Want de nieuwe plaat Baby klinkt grotendeels vele malen obscuurder dan Dienel’s eerdere werk. De plaat opent opmerkelijk met a capella solo-zang op de track ‘Wait Until Dark’. Als daar vervolgens meerstemmige zang en een klassiek pianospel bij komen, lijkt het haast wel alsof Dienel met opzet een enorme disharmonie wil laten horen. Van zang tot piano tot de elektronische klanken, werkelijk alles op de plaat lijkt te wringen en te botsen. Vooral op vocaal gebied is er behoorlijk veel veranderd. Ineens klinkt de stem van Dienel als een combinatie tussen Florence Welch, Lana del Rey, Lorde en het spookachtige van Kate Bush. Dit paranormale aspect komt duidelijk naar voren in duistere titels als ‘Wait Until Dark’ en ‘White Noise’, evenals op de spookachtige wit-grijze albumhoes. Om nog een stap verder te gaan lijkt het haast wel alsof Casey Dienel daarmee voorgoed is doodverklaard.
Het vreemde is dat Dienel op sommige tracks erg onzuiver zingt, en op andere momenten juist weer extreem zuiver. Het blijkt geen kwestie meer van kunnen, want Dienel kan wel degelijk goed zingen. Met deze bewuste afwisseling tussen zuiver en onzuiver neemt de songwriter zelf de touwtjes in handen. Of dit mooi is of niet, is puur een kwestie van smaak. Dienel mag qua sound wat meer naar elektronische pop zijn gegaan, dat wil nog niet zeggen dat haar nummers structureel ook commerciëler zijn geworden. Baby is dan ook allerminst oppervlakkig. ‘Wait Until Dark’ voelt als een intieme improvisatiesessie, met ontzettend veel onverwachte klankencombinaties. Op ‘Sickle No Sword’ komt Dienel met een donkere, zwoele combinatie van jazz en elektronische muziek, terwijl ‘Live With You’ juist weer een simpel, romantisch pianonummer is. Met het prachtige meerstemmige refrein als een van de hoogtepunten op de plaat is ‘Live With You’ de enige track waar Dienel de elders zo dominante disharmonie laat varen. Een originele sound is het resultaat.
Dienel weet met Baby wel degelijk te intrigeren. De plaat is een allerminst oppervlakkig (anti)-pop album met een unieke, dromerige sound. Of het nu nieuw werk of oud werk betreft, typerend blijft die zuiverheid versus onzuiverheid. En vreemd genoeg blijkt uitgerekend die zuiverheid/onzuiverheid en disharmonie de grote kracht achter Casey Dienel en White Hinterland.
The New Mendicants - Into The LimeOef, dat moet even rauw op je dak vallen. Schrijf je liedjes voor een film,...
.jpg)
Samantha Crain - Kid Face Een foto van jezelf op de cover zetten en het album vervolgens doodleuk de...