Nick Waterhouse - Holly Recensie op Podiuminfo

2014-03-04 Nick Waterhouse maakt in 2012 met zijn debuutalbum Time’s All Gone diepe indruk. Met het grootste gemak brengt de jonge muzikant de blues op swingende manier tot leven. Dankzij vrienden als Ty Segall sluit de muzikant net zo goed aan bij de garagerock generatie als bij de liefhebbers van oude Motown soul. Opvolger Holly zet deze lijn voort.

Hij opent langzaam swingend met ‘High Tiding’. Waterhouse doet aan Buddy Holly denken en zijn zware, nasale stem sleept over het lome ritme. De harde drums maken echter dat je voelt dat er een rock ’n roll feest op losbarsten staat. Dat is daarna ook het geval. In sneltreinvaart swingen Waterhouse en kornuiten zich door de rest van de plaat. Daarbij worden jankende pianosolo’s, saxofoon-intermezzo’s en zwoele achtergrondkoortjes niet geschuwd. In één groot geheel stuift de plaat aan je oor voorbij.

Hoewel Waterhouse misschien helemaal geen sterke soulstem heeft, zorgt de frisse begeleiding ervoor dat dit nergens een zwakte wordt. Zijn nasale geluid klinkt voortreffelijk wanneer hij op vertellende wijze zijn verhaal doet. In combinatie met een simpele piano en drumritme wordt dit tijdens ‘Well It’s Fine’ onderstreept. Precies op het juiste moment wordt zijn stem afgewisseld met een meer dan aangename rockabilly gitaarsolo.

Tegelijkertijd zorgt Waterhouse voor verrassingen. Zo klinkt een trompet-intermezzo tijdens ‘Holly’ plotseling Mexicaans. Hierdoor toont Nick Waterhouse aan de meest veelbelovende act van de huidige golf retro-artiesten te zijn. Holly is een swingend soulfeest dat van hoogtepunt naar hoogtepunt vliegt. Met haar tien nummers is de plaat afgelopen voordat je het doorhebt. Daarbij klinken de nummers op Holly zo soepeltjes dat de muzikanten ongetwijfeld nog vele jaren vooruit kunnen! Nick Waterhouse valt dit voorjaar in de Melkweg en op Motel Mozaique te bewonderen.

Recensent:Karst Jaarsma Artiest:Nick Waterhouse Label:V2 Records