De Britten maken, ondanks hun redelijk recente oprichting, rock uit het straatje van de jaren ’80 en ’90. Denk daarbij aan Bon Jovi, Mötley Crüe of Thin Lizzy. Ook doen sommige nummers een beetje aan de ritmische gitaarklanken van Whitesnake denken. Hoe dan ook scheurt de band vanaf het begin lekker door met ‘Favourite Sin’, een nummer dat de toon zet met scherpe gitaren, beukende beats en een fijn stemgeluid van zanger Peter Comerford. Het lijkt af en toe echt alsof Jon Bon Jovi de plaat heeft ingezongen. Iets wat in dit geval niet erg is, het past namelijk goed bij de muziek.
Titelnummer ‘Badlands’ knalt er ook lekker in maar klinkt op den duur wat herhalend. Gelukkig is er ook een nummer opgedragen aan de kale actieheld uit Die Hard: ‘Bruce Willis’ bevat wat vernieuwing door een fris mondharmonicaatje dat op de achtergrond vrolijke riedeltjes produceert. ‘Falling’ heeft een mooie, rustige opbouw waarmee de band laat zien dat ze de langzamere rock ook beheersen.
Wel blijft het zo dat veel nummers behoorlijk op elkaar lijken. De mannen van Cage The Gods laten zien dat ze hun classic rock kunnen laten spreken, maar hier en daar zou het prettig zijn om wat meer variatie in te brengen. Met ‘Badlands’ zijn ze wel op de goede weg. De tour door (delen van) Europa en Amerika zal ze moeten helpen wat meer naamsbekendheid te krijgen. Het is ze gegund, want het tegenwoordige aanbod van bands die het geluid van de jaren ’80 in stand houden is niet groot.
Chaos Club - Ghost In The ShellMet het verschijnen van Ghost In The Shell treedt er een nieuw Nederlands...
Various - Live At Wacken 2012 Nadat het Dynamo Open Air festival ophield te bestaan was het behelpen met de...