2014-03-24
Het Noorse viertal Highasakite staat al op nummer één in hun thuisland. Nu is het aan de rest van de wereld om het debuutalbum Silent Treatment te ontdekken. De band maakt een vorm van indiepop die het het midden houdt tussen Bon Iver, Mumford&Sons en Coldplay. Het is een album dat gedragen wordt door de vocalen van een bijzondere dame. Er wordt gefocust op de sfeer en het gevoel dat er door een combinatie van stem, synthesizer, gitaar, percussie en flugabone (een soort trombone) gecreëerd kan worden. Ingrid Helene Havik heeft een helder, maar vooral karakteristiek stemgeluid.Maar verwacht geen gemakkelijk te beluisteren debuut. Silent Treatment is een behoorlijk donker, futuristisch, haast surrealistisch geheel, met nummers die soms wel ruim zes minuten duren. Havik zelf omschrijft het als een romantisch album over de gebeurtenissen in relaties. Nu gaan de meeste nummers inderdaad over liefde (op wat voor manier dan ook), maar de oplettende luisteraar gaat zich op een gegeven moment toch wel zorgen maken. ‘Lover, Where Do You Live?’ is een van de meest ingetogen, eenvoudige nummers. De vocalen en orgelklanken lijken vloeiend in elkaar over te lopen. Het als single uitgebrachte ‘Since Last Wednesday’ heeft een even bitterzoete, vervreemdende thematiek. Het is een verrassend catchy nummer met een hoofdrol voor de percussie. ”He would never buy a weapon and bring it to our home, no, he would never be foolish and lie about it now, but no one has seen or heard from him since last wednesday.”. De teksten van Highasakite zijn vaak cryptisch tot onbegrijpelijk, donker en haast traumatisch.
De thema’s en muziek zijn behoorlijk gevarieerd. ‘The Man On The Ferry’ zit, mede door het gebruik van panfluiten, vol oriëntaalse klanken. Eenvoudig en overweldigend wisselen elkaar geregeld af. ‘Hiroshima’ is een duidelijk voorbeeld van hoe het viertal een nummer stap voor stap op lijkt te bouwen. Het resultaat is een bijzondere track, die zich van een haast kerkelijk á capella, ontwikkeld tot het sluitstuk van een opera. Het enige, maar duidelijke minpunt: het duurt te lang. Er gebeurt net te weinig in de zes minuten om te kunnen blijven boeien. Dat is ook eigenlijk de grootste valkuil van Silent Treatment. Het album lijkt soms te artistiek te willen zijn, waardoor aan het eigenlijke doel voorbijgegaan wordt. De muziek is veel te ver opgerekt. Maar voor een jonge band is er nog veel te leren. Als Highasakite beter leert focussen, zou de volgende plaat best wel eens voor een flinke doorbraak kunnen zorgen.
.jpg)
Micah P. Hinson - Micah P. Hinson And The NothingDe in 1981 in een streng Christelijk milieu geboren zanger en gitarist Micah...
-1.jpg)
Joe Driscoll & Sekou Kouyate - Faya Op Faya brengen Joe Driscoll en Sekou Kouyate het beste van twee...