Caliban - Ghost Empire Recensie op Podiuminfo

2014-03-07 Wat Caliban met het nieuwe album Ghost Empire doet, mag een bekend recept zijn, maar de vernieuwing komt voor de band als geroepen. In 2003 stapten ze in op de grote metalcore-trein geleidt door Killswitch Engage en het moge wel duidelijk zijn dat dit niet meer van deze tijd is. Sterker nog, een nieuw album in de trant van The Opposite From Within of Undying Darkness zou ze waarschijnlijk fataal zijn geworden. Nu werd er met het vorige album I Am Nemesis al een ander, duisterder pad ingeslagen, waarbij de muziek een stuk bombastischer van aard was. Ook werd er meer geëxperimenteerd met de toevoeging van electronische geluiden. Ze zijn verder dit pad op gegaan, wat resulteert in een album dat klinkt alsof Emmure een flinke vinger in de geluidspap heeft gehad.

Het voornaamste verschil is namelijk het gitaarwerk en de manier waarop brulboei Andy Dörner zijn vocalen in zet. Het gitaargeluid is nog bombastischer, maar leunt met zijn stuiterende ritmes heel sterk op de sound van Emmure. Dit wordt eveneens meer afgewisseld met electronische effecten, waardoor de vergelijking helemaal compleet is. Hier hebben ze overigens dan wel hun eigen kenmerkende stijl overheen gegooid, wat wil zeggen dat ze het op tijd afwisselen met zuivere zang. Die Andy Dörner nu overigens ook voor eigen rekening neemt, waardoor gitarist Dennis Schmidt enkel nog te horen is in samenzang met Dörner. Voorheen was Schmidt degene die voor de clean vocals zorgde, maar dat kan hij nu zorgeloos afstaan aan Dörner, die dit met verve afhandelt.

Vocaal haalt hij verder eveneens zijn inspiratie bij Emmure. Hij gaat van diepe grunts naar hoge schreeuwen, net zoals Franki Palmeri dat kan. Weliswaar niet zo intens, maar voor Dörner’s doen werkt het uitstekend. Het is daadwerkelijk als grootste vooruitgang van dit album te bestempelen. Aanvullend doet de Duitse band Callejon ook mee op Ghost Empire, zij het dan alleen in gastvocalen. Zo laat Christoph Koterzina zich gelden op ‘Good Man’ en is BastiBasti te horen op het volledig in het Duits opgenomen ‘nebeL’. Maff Heafy van Trivium doet zijn kunstje op ‘Falling Downwards’, maar die track is vreemd genoeg alleen te horen op de uitgebreidere versie van dit album.

Caliban balanceert met Ghost Empire op sterke wijze tussen melodisch en ontiegelijk hard en kan eveneens nog het verleden goed door laten schemeren. ‘Cries And Whispers’ en ‘Good Man’ zijn bijvoorbeeld nog twee klassieke metalcore-tracks die prima tussen de rest passen. ‘Devil’s Night’ is Emmure volgens het schoolboekje met net dat beetje meer afwisseling. ‘I Am Rebellion’ valt dan weer net buiten de boot met zijn post-hardcorejasje. ‘Who We Are’ hakt er daarna weer vol op in met een stevige blastbeat. Al met al is wel te stellen dat dit een heerlijk divers album is, dat absoluut niet gaat vervelen. Mocht je dus Caliban uit het oog verloren zijn ten tijde van Say Hello To Tragedy, dan is het een absolute aanrader om Ghost Empire eens te checken.

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Caliban Label:Century Media