Mark Lotterman - Year Without Summer Recensie op Podiuminfo

2014-03-03 Mark Lotterman levert met het nu al bejubelde Year Without Summer zijn vierde album af. De Rotterdamse songsmid bracht een kleine anderhalf jaar geleden nog het eveneens goed ontvangen album Funny uit en heeft in de tussentijd niet stilgezeten. Internationale optredens volgden, optredens langs radio en televisie (o.a. De Wereld Draait Door) en naast dit alles vond Lotterman ook nog de tijd om een volwaardig nieuw album te schrijven en op te nemen.

De karakteristieke, diepe bariton van Lotterman is nog meer dan voorheen op de voorgrond. De muzikale begeleiding is tot het minimum beperkt. Zo wordt bijna de hele plaat gedragen door akoestische gitaar en de unieke, lage stem van de singer-songwriter. Een stem die hier en daar doet denken aan Nick Cave.

Je zou Lotterman een singer-songwriter noir kunnen noemen. Dramatiek zit verweven in de songs. Dit wil niet zeggen dat er geen ruimte is voor luchtiger zaken. Zo valt bijvoorbeeld de humoristische tekst van eerste single 'Indie' op: een song over de term indie in de popmuziek. Het duet met Tessa Douwstra (Orlando, Wooden Saints) vormt een vroeg hoogtepunt op de plaat.

Het simpele, bluesy 'It Ain't Only Sorrow' is ook één van de betere songs hier, maar het absolute hoogtepunt is het zeven minuten durende 'Brighton', een song waarin de oude Cohen en Dylan doorklinken. Het soms prominent aanwezige accent van Mark stoort niet, het geeft de songs misschien zelfs nog wel wat meer charme. Het bandgeluid van Funny is verruild voor een intieme en kale sound, wat hier een toegevoegde waarde is. Less is more is hier duidelijk toegepast. Lotterman heeft een stem en een stijl waar je van moet houden. Daarmee is Year Without Summer een plaat voor de liefhebber, maar wel eentje die waarschijnlijk wel zijn weg gaat vinden naar wat eindejaarslijstjes.

Recensent:Etan Huijs Artiest:Mark Lotterman Label:Suburban