2014-03-26
Drie jaar na het goed ontvangen debuutalbum Prisoner komt de Australische band The Jezabels met de altijd moeilijke tweede langspeler; The Brink. Debuutalbum Prisoner bestond hoofdzakelijk uit krachtige, spannende en ietwat donkere indieliedjes die gekenmerkt werden door het stemgeluid van leadzangeres Hayley Mary, die vocaal nogal graag op Kate Bush-achtige wijze de hoogte in bleek te gaan. De behoorlijk stemmige en met emotie doordrenkte muziek verkreeg mede daardoor een fijne diepgang en spanning. Opvolger The Brink is echter een klein beetje anders. Dansbaarder, dromeriger en popachtiger. Gevoel voor tradities kan de band echter niet ontzegd worden, wederom trappen The Jezabels af met het titelnummer van de plaat. Ook de toon van het openingsnummer blijkt onderdeel van een ongewijzigde formule, opnieuw opent het viertal haar plaat op overdonderende wijze. Een herhaling van zetten wordt het echter niet. Verschil is namelijk dat eigenlijk alleen het openende titelnummer die échte spanning van weleer herbergt. Opvolger ‘Time To Dance’ is verrassend popachtig, dansbaar zelfs. Net als de fijne indiepopnummers ‘The Look Of Love’, ‘Beat To Beat’ en ‘The End’.
Liedjes die voorheen voornamelijk gekenmerkt werden door stemmige gitaren worden nu weidser vormgegeven en meer en meer ingekleurd door synthesizers, waardoor de band een ietwat ander geluid laat horen. Een geluid waarin de donkere randjes er nog niet uitgesleten zijn, maar wel ietwat ondergesneeuwd raken waardoor de puurheid van de muziek lichtelijk verbleekt is. Het gros van de nummers heeft daardoor wel een opgetogener, aanstekelijker en dansbaarder karakter waardoor ze zich sneller in je hoofd zullen nestelen. Tegelijkertijd zijn ze echter ook minder beklijvend dan voorheen en mede daardoor een stuk vergankelijker van aard.
Op zichzelf is The Brink gewoon een prima plaat met aanstekelijke indiepopliedjes maar als luisteraar kun je wat gemengde gevoelens ervaren. Je deint immers lekker mee op het aanstekelijke ‘Time To Dance’ maar raakt het je ook echt? Tja. Soms, soms ook niet. De urgentie en intensiteit van Prisoner mist The Brink namelijk, waardoor het album vanuit kritisch oogpunt waarschijnlijk alleen op commercieel gebied de gewenste stap vooruit lijkt te zijn.
.jpg)
Neil Finn - Dizzy HeightsMijn eerste herinnering aan Neil Finn is gelijk een memorabele: tijdens het...
.jpg)
Cheatahs - Cheatahs Het is het jaar van de comeback van Slowdive. Qua populariteit konden de...