Voor dit album schakelde Finn meesterproducer Dave Fridmann (oa Mercury Rev en Flaming Lips) in en dan weet je dat je muziek het stempel van deze man gaat dragen. Dat is dan ook zeker het geval maar daarmee houdt het niet op. Want wie verwacht dat Finn zelf op veilig speelt en een Crowded House-achtig album heeft gemaakt komt van een koude kermis thuis.
Fridmann heeft de sound, net als bij alle bands die hij produceert, weer een enorme diepte gegeven: dromerig, weids en met de nodige galm en effecten. Finn zelf maakt enorm gebruik van z'n kopstem. Dat horen we gelijk al bij opener 'Impressions' waarbij Finn zingend over een relaxed pianomotief, loops en opduikende strijkers zich in het Mercury Rev territorium ophoudt. Dezelfde kopstem horen we in het bijna funky 'Dizzy Heights' en het vlotte, sterk naar 80's pop neigende 'Flying In The Face of Love'.
Een absoluut hoogtepunt is 'Divebomber' het onheilspellend gefluit en het geluid van een opduikend gevechtsvliegtuig. Daarna trekt het nummer prachtig open met blazers en kun je wederom goed horen dat Fridmann Mercury Rev tot z'n vaste klanten mag rekenen. 'Better than TV' is dan eindelijk een nummer dat wel aan Crowded House doet denken. De volgende verrassing dient zich echter daarna al weer aan met 'Pony Ride' waarin Finn klinkt als de Stone Roses.Luister naar dat refrein!
Neil Finn verklaarde in een interview dat hij geen typisch singer-songwriter album (lees: kaal en akoestisch) wilde maken en is daarin glansrijk geslaagd. We horen hier een zanger die niet teert op de bekende Crowded House sound, maar daar verre van blijft door zelf het experiment aan te gaan en hierop producer Dave Fridmann los te laten. Waarvoor hulde. Leuk detail is tot slot nog dat het album is opgenomen met behulp van zijn vrouw en twee zoons.
Going Dutch - Going DutchDe Zeeuwen van Going Dutch hebben een herstart gemaakt. Met een nieuwe...
The Jezabels - The Brink Drie jaar na het goed ontvangen debuutalbum Prisoner komt de Australische...