Joel Thibodeau, de man die schuil gaat achter de naam Death Vessel, opent zijn derde album meteen gewaagd. Het eerste nummer duurt ruim vijf minuten, is erg langzaam en kent weinig climax. Toch weet de Amerikaan gedurende de song de aandacht toch goed vast te houden. Het komt door de prachtige arrangementen en zijn betoverende stem. Een stem die akelig veel overeenkomsten vertoont met die van Foster The People frontman, Mark Foster.
Waar opener ‘Ejecta’ dus erg rustig blijft is nummer twee op de plaat, ‘Velvet Anlers’, precies het tegenovergestelde; een stevig, opzwepend nummer.
Hoewel de band officieel alleen bestaat uit Thibodeau is deze plaat niet alleen door hem ingespeeld. Op het album, en al zijn voorafgaande albums, vraagt hij hulp van een aantal muzikanten. Zo heeft hij voor Islands Interval gebruik gemaakt van een vaste drummer, bassist en toetsenist. Op een aantal nummers wordt er dan vervolgens ruimte gemaakt voor andere gastmuzikanten. Zo horen we bijvoorbeeld op ‘Ilsa Drown’ een extra percussionist.
Het album telt acht liedjes en is met zijn 34 minuten erg kort. De plaat zit ondanks zijn minimalistische karakter vol met kleine, opvallende partijtjes. Dit houdt het geheel meer dan interessant en wil je na iets meer dan een half uur het liefst daar nog een half uur aan vast plakken.
Deze derde plaat van de Amerikaan is meer dan geslaagd. Niet alleen de liedjes, die in de traditie van bands als Mogwai vallen, zijn ontzettend mooi, maar ook het artwork is van ongekende klasse. Een van de beste alternatieve releases van dit jaar.
The Notwist - Close To The GlassWat goed is komt snel volgens het spreekwoord, maar The Notwist bewijst dat...
Tycho - Awake Het is alweer het vierde album van de Amerikaanse muzikant/producer Scott...