Wye Oak - Shriek Recensie op Podiuminfo

2014-05-16 Soms slaat bij een band de vermoeidheid toe. Tot in het oneindige dezelfde nummers blijven spelen, gaat op een moment vervelen. Na drie albums in eenzelfde stijl, is de maat op een gegeven moment vol. Als duo zijn er dan meerdere opties, óf je gaat het allebei solo proberen (wat vrij vaak mislukt) óf je vindt jezelf of je geluid opnieuw uit. En dat laatste is precies wat Wye Oak gedaan heeft. De alom geprezen akoestische gitaar is verdwenen en ingeruild voor jaren ’80 synthesizers. Shriek is op de zachte vocalen van Wasner na, volledig anders. Het is een wat zweverig, vervreemdend album dat zowel een zekere kwetsbaarheid als zelfverzekerdheid uitstraalt. Het duo lijkt meer van zichzelf te laten horen, maar ook heel zeker te zijn van hun keuze. Zo’n enorme verandering is op zijn minst dapper te noemen. Lang niet alle fans zullen er even blij mee zijn. Maar Wye Oak zullen er vast weer een nieuwe schare liefhebbers bij krijgen.

De plaat opent met enkele losse synthesizertonen die vervloeien tot een soepel geheel. ‘Before’ loopt uit tot een licht en mooi, maar enigszins triest nummer. Dit is ook wel de toon die gedurende Shriek blijft hangen. De teksten zijn vaak emotioneel en melancholiek. Leuk aan het album zijn de geluidseffecten die aan sommige tracks zijn toegevoegd. De zachtjes fluitende vogeltjes op ‘Shriek’ lijken de luisteraar zo de natuur in te voeren. Het is zo subtiel gedaan dat het eigenlijk pas bij een derde keer luisteren echt opvalt. Daarnaast bevat het nummer een simpel, doch heel opgewekt synthesizerloopje wat in combinatie met een panfluit een bijzonder zomers geheel neerzet.

Wye Oak is een band met sterke en zwakke punten. De vocalen van Wasner steken met kop en schouders boven alles uit. In nummers als ‘Glory’ en ‘Despicable Animal’ komen deze ook het best tot hun recht. ‘Glory’ heeft wat meer bas en is wat meer ingetogen wat betreft elektronica. De track kabbelt een beetje voort tot het refrein, waarin het tempo ineens stijgt en Wasner een plek in de schijnwerpers opeist. ‘Despicable Animal’ is een tamelijk vreemd geheel. Het is het soort nummer wat minimaal vier keer geluisterd moet worden om door te krijgen wat er nu eigenlijk gaande is. De track lijkt haast gevangen in een luchtbel. Het geluid is net niet helemaal scherp; als een foto met vaseline op de lens. Dit atmosferische is in heel Schriek aanwezig, maar in ‘Despicable Animal’ komt het vrij extreem naar voren.

Wye Oak heeft zichzelf opnieuw uitgevonden en iedereen luid en duidelijk te verstaan gegeven dat ze niet van plan zijn terug te keren naar hun vroegere sound. Het vierde album Shriek is voor velen misschien wel beter uitgevallen dan verwacht. Een groot nadeel van veel (vage) indiesynth-pop is dat alle tracks op elkaar gaan lijken, en daar heeft Wye Oak ook een beetje last van. Halverwege het album is het lastig om in te schatten hoeveel tracks je eigenlijk al gehad hebt. Groot voordeel hiervan: het is heerlijke achtergrondmuziek wanneer je je moet concentreren.

Recensent:Nicole Verbeek Artiest:Wye Oak Label:City Slang