Architects - Lost Forever // Lost Together Recensie op Podiuminfo

2014-04-22 Daybreaker van Architects is alweer twee jaar oud en maakte een gehaaste indruk. Muzikaal was het goed te pruimen, het bracht wat variatie in de discografie van de architecten, maar hierdoor vloog het album wel van de hak op de tak. Het miste eenheid. Tekstueel en vocaal mocht er eveneens wel het een en ander bijgeschaafd worden, omdat deze nog maar net op het randje van dragelijk zaten. Schreeuwlelijk Sam Carter heeft sowieso niet de meest geweldige schreeuw, dus het advies in de bijbehorende recensie was om iets meer tijd uit te rekken voor het nieuwe album. Dit hebben ze ter harte genomen, want de nieuwe release Lost Forever // Lost Together is uit en mag oprecht een puike plaat genoemd worden.

Met dit zesde album van de Britse jongemannen komen alle sterke elementen van deze metalcore-formatie samen. Zo is er het overweldigende geweld van de mathcore uit Ruin en Nightmares te horen, heeft de plaat hetzelfde stoomwalseffect van Hollow Crown en is er ook genoeg ruimte vrij gelaten voor melodische elementen à la The Here And Now en Daybreaker. Alles is in mooie proporties verdeeld. De nadruk ligt wel ietsje meer het harde randje, waarmee ze de twee softere voorgangers compenseren. De scream van Sam Carter er een heel stuk op vooruit gegaan en lijkt het wel alsof hij eindelijk een goede techniek gevonden heeft, om deze op de juiste manier ten volle te benutten. Hierdoor is hij tevens een stuk beter verstaanbaar, wat voorheen niet altijd even goed het geval was.

‘Gravedigger’ doet vermoeden een rustige opener te zijn, maar al vrij snel wordt het duidelijk dat het tempo op Lost Forever // Lost Together veel hoger ligt. De track, waar de eerste video voor uitgebracht is, ‘Naysayer’ doet hier meteen een schepje boven op. Deze track vat meteen de tekstuele thematiek samen: ”Naysayer, hammer the nail. We’re all on our own, we can’t decide what’s true.” Er is geen absolute waarheid, iedereen moet zijn eigen waarheid vinden. ‘Broken Cross’ heeft een heerlijke stuitergroove zoals die te horen was op ‘Early Grave’, afgewisseld met zweverige passages, waarbij Carter een extra niveau aan zij stem toevoegt met een schreeuwerige zang, die vaker te horen zal zijn. Het album draagt over het algemeen een sterk hardcore-vibe met zich mee, aangezien het tempo en de afwisseling met breakdowns vrij hoog liggen.

Geen enkele track voelt misplaatst, ze hebben allemaal wel iets eigens, maar het absolute hoogtepunt is ‘Youth Is Wasted On The Young’. De track waar ook de albumtitel aan is ontleend. Hierin is Murray MacLeod van The Xcerts en Cold Crows Dead te horen op het refrein, waarin hij samen met Carter een paar lijntjes deelt. Net als de volledige plaat bevat dit nummer een geweldige dynamiek, waarin alles wat Architects maakt en heeft gemaakt op zijn plaats valt.

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Architects Label:Epitaph