Foster the People - Supermodel Recensie op Podiuminfo

2014-04-09 Een debuutalbum met vijf hitsingles is zowel een vloek als een zegen. Torches maakte van Foster The People in één klap een wereldband. Daar staat tegenover dat een single als ‘Pumped Up Kicks’ lastig te evenaren is. De verwachtingen voor de opvolger Supermodel waren op z’n zachts gezegd behoorlijk hoog. Het is dan ook niet verrassend dat de meningen over deze plaat enorm verdeeld zijn. Waar de ene criticus laaiend enthousiast is, vindt de ander het album nog geen twee sterren waard. Supermodel is nu eenmaal anders dan Torches. De karakteristieke stem van Mark Foster is gebleven, evenals de mix van indiepop, dance en alternatieve rock, maar het trio uit LA klinkt volwassener.

De eerste opnamesessies waren in Marokko. Het is dan ook logisch dat de meest Afrikaans klinkende track, ‘Are You What You Want To Be?’, het album opent. Een aanstekelijke uptempo dance/poptrack met swingende percussie. ‘Ask Yourself’, ‘Coming Of Age’ en ‘Best Friend’ zijn de nummers met de meeste hitpotentie op Supermodel. Het relatief rustige ‘Ask Yourself’ wisselt akoestische gitaren af met flinke porties synthesizer. ‘Coming Of Age’ doet nog het meest denken aan het voorgaande album. Het is een licht en luchtig nummer dat het perfect zou doen als zomerhit. De distorted gitaren en catchy lyrics zorgen voor een song die onmogelijk uit je hoofd te krijgen is. ‘Best Friend’ is weer behoorlijk anders. Met eenzelfde soort ritme als ‘Call It What You Want’ is het een van de meest opvallende tracks op de tweede helft van het album. Mark Foster heeft een zware drugsverslaving overwonnen, wat ook in dit nummer terug te horen is. De vrolijk klinkende lyrics met een donker, sinister randje, lijken het handelsmerk van Foster The People geworden “Sometimes I feel like I only dream in black in white, and colors oh! When your best friend’s all strung out, you do everything you can, ‘cause you never let it get ‘em down.”

Het contrast tussen goede en mindere nummers is helaas erg groot. De laatste drie tracks op Supermodel zijn behoorlijk trage nummers waardoor het album vast lijkt te lopen. Bij zowel ‘Goats In Trees’ als ‘The Truth’ lijkt Mark Foster er niet altijd evenveel zin in te hebben, misschien sloeg de vermoeidheid toe. De refreinen halen de nummers wel weer enigszins omhoog, maar niet genoeg om echt indruk te maken. Het klinkt alsof de tracks nog net niet af waren. ‘Fire Escape’ is een heel eenvoudig liedje met slechts een akoestische gitaar en vocalen. Het nummer begint met veel potentie, maar komt eigenlijk niet uit de startblokken. De luisteraar wacht het hele nummer op een ontknoping die nooit komt.

Wie een Torches II had verwacht, komt van een koude kermis thuis. Maar voor de liefhebber van enigszins psychedelische indiepop is Supermodel de moeite van het beluisteren zeker waard. Foster The People lijkt een nieuwe richting ontdekt te hebben en ze zullen waarschijnlijk de komende jaren nog niet van het toneel verdwijnen.

Recensent:Nicole Verbeek Artiest:Foster the People Label:Columbia