Transatlantic - Kaleidoscope Recensie op Podiuminfo

2014-04-11 Supergroep Transatlantic begon in 1999 als bijbaantje voor vier muzikanten uit bekende bands, maar is inmiddels uitgegroeid tot een uit de hand gelopen hobby. De band trekt tijdens haar marathonconcerten steevast volle zalen en wordt bij progrock-fijnproevers op handen gedragen. Ondanks dat de band soms hoogdravendheid wordt verweten valt niet te ontkennen dat de klasse van dit virtuoze viertal afdruipt. De heren Roine Stolt (Flower Kings), Neal Morse (ex-Spock’s Beard), Pete Trewavas (Marillion) en Mike Portnoy (ex-Dream Theater) hebben ook op hun vierde studioalbum Kaleidoscope geen moment onbenut gelaten om hun virtuositeit ten toon te spreiden.

Waar voorganger The Whirlwind nog uit één song van vijf kwartier bestond, staan er op Kaleidoscope twee lange tracks en drie kortere nummers. Het eerste nummer heet ‘Into The Blue’, duurt vijfentwintig minuten en is onderverdeeld in vijf partjes. Het nummer begint al direct met een flinke dosis progrock voor gevorderden. De gitaar- en basloopjes, keyboardriedels, riffs en drumfills buitelen over elkaar heen. Na een minuut of zes komt in het sfeervolle tweede gedeelte de warme stem van Neal Morse ons een flink stukje kippenvel bezorgen. Hetzelfde doet ook de prachtige stem van Daniel Gildenlöw (Pain Of Salvation) die in het vierde part voor vocale ondersteuning zorgt. Uiteindelijk lopen alle gedeeltes van de song mooi in elkaar over waardoor het als een geheel overkomt en het nummer dan ook voorbij is voor je er erg in hebt.

Hierna volgen de drie kortere songs: het semi-akoestische ‘Shine’ dat redelijk rustig voortkabbelt waarna ‘Black As The Sky’ stevig doordendert en wel wat aan Uriah Heep in haar beste dagen doet denken. Na het zeer emotionele ‘Beyond The Sun’ dat een roep is om een naar gene zijde vertrokken geliefde, barst het ruim een half uur durende titelnummer los. In dit zeven partjes tellende nummer gaan de remmen van de vier heren nog eens flink los. Het valt amper te beschrijven wat de mannen hier op ons los laten, dit moet je gewoon ondergaan. Daarbij is de prachtige stem van Morse ook hier weer de verbindende factor in al het muzikale geweld.

Bij de gewone uitvoering van het album zit een bonus cd geleverd waarop Transatlantic los gaat op nummers van King Crimson, Yes, Focus, Procul Harum, Moody Blues, Small Faces, Elton John en ELO. Transatlantic houdt haar versies dicht bij het origineel zodat het allemaal ook weer niet heel spectaculair is, maar het klinkt allemaal wel lekker.

Uiteindelijk is Kaleidoscope wel weer een hele lange zit geworden, maar de vier klasbakken hebben wederom een buitenaards album op de markt gezet. Een album dat verre van origineel is maar dat je ondanks haar vijfenzeventig minuten en de soms wat al te prekerige teksten toch ook weer ademloos uitluistert.

Recensent:Jan Didden Artiest:Transatlantic Label:Inside Out