2014-05-27
De bandnaam en cd-cover met boksende man kunnen misschien nogal heftige verwachtingen opwekken, maar niets is minder waar. De broers Michael en David Champion (want daar komt de naam dus simpelweg vandaan) hebben met Down Like Gold een zoete plaat afgeleverd. Champs zoekt flink de nostalgie op en toont met dit debuut een moderne weerspiegeling van de onschuld uit de jaren 60.Het album opent met ‘Too Bright Too Shine’, een track die à la Coldplays ‘The Scientist’ meteen wel een beetje bekend in de oren klinkt. Het is een vrij zware toon om een album mee te beginnen, al is het een prachtig nummer. ‘Savannah’ is stukken vrolijker en brengt de plaat wat meer op gang. Toch lijkt het Britse duo niet zo veel aandacht te schenken aan tempo; Down Like Gold is een album dat tijdsdruk even volledig laat varen. Eenvoud en harmonie, daar draait het tenslotte om. De begeleiding op ‘Pretty Much (Since Last November)’ met gitaar en tamboerijn mag misschien simpel zijn, de prachtige harmonieuze samenzang van Michael en David doet de het meeste werk. De broers weten je als geen ander terug te voeren naar dat unieke geluid dat zo’n 45 jaar geleden door folkgroepen als The Mamas And The Papas en The Byrds zo geliefd werd gemaakt, weliswaar met een persoonlijke en moderne twist.
Zeer aanstekelijk is de track ‘Only A Bullet Knows Where To Run’, dat veel overeenkomsten toont met de zangstijl van Mark Foster uit Foster The People. De vreemde eend op dit album is zonder twijfel ‘My Spirit Is Broken’. Het contrast met eerdere nummers is zo groot, dat het haast wel om een andere band lijkt te gaan. De zang van de broers komt in de coupletten namelijk vele malen sterker naar voren, terwijl in het refrein pas weer die breekbaarheid tevoorschijn komt. De track vormt een interessante combinatie tussen The Beach Boys, MGMT en Radical Face. Soms heb je nu eenmaal een vreemde eend nodig om bepaalde kwaliteiten te onderstrepen. Deze specifieke track maakt duidelijk dat de mannen op vocaal vlak erg veelzijdig zijn. Tot slot vormt ‘White Satellite’ na een wat zwaarmoediger pianonummer (‘I C Sky’) de perfecte finale.
Natuurlijk zijn er ook dingen die beter hadden gekund. Doordat de zang zo vermengd is met andere klanken, raakt deze op sommige tracks misschien wel te veel op de achtergrond. Ondanks dat de sound op Down Like Gold soms flink zweverig kan worden, weten de broers er wel steeds de juiste (moderne) draai aan te geven. Hierdoor wordt het op veel momenten zelfs catchy. De kracht van Champs is zonder twijfel de prachtige (meerstemmige) zang en het album is voor iedere liefhebber van dromerige sixties folk een absolute aanrader.
.jpg)
The Subs - HologramDoor alle goede indiebands die België rijk is, zou je haast vergeten dat het...
.jpg)
St. Vincent - St. Vincent Het leven van Annie Clark raast door als een trein die niet te stoppen is....