2014-04-14
Kalle Mattson maakt nog maar vier jaar muziek, maar wie naar het fantastische Someday, The Moon Will Be Gold luistert zou dat absoluut niet zeggen. De Canadees laat de Americana klinken zoals je normaal gesproken bij de oude rotten hoort. Dit alles met een nasaal klinkende stem waar je maar geen genoeg van kunt krijgen. In combinatie met de sublieme begeleiding schetst Mattson zijn verhalen. Opvallend is de afwisseling binnen de nummers en de kracht waarmee Kalle Mattson gebruik maakt van zijn volledige band. ‘Darkness’ begint als een simpel folknummer. Zijn stem schuurt tegen Diana Jones aan. De saxofoon geeft het lied een melancholisch gevoel. Dit ontrolt in het einde naar een psychedelische uitloop in de stijl van Damien Jurado.
Het hoogtepunt wordt echter bereikt met ‘Sound & Fury (A Dream Within A Dream)’. Het nummer heeft alles wat goede folkrock nodig heeft. Kalle laat zijn stem heerlijk voorzichtig galmen in het refrein. Het gitaarritme heeft een Afrikaanse twist en schroeft, samen met de drums, de melodie op. Wanneer Mattson enthousiast “Yeah” schreeuwt en een mondharmonicasolo speelt zie je de festivalweide al los gaan. Net zo mooi is het kippenvel opwekkende ‘Eyes Speak’. Het nummer heeft een gospelkoortje en een door Springsteen geïnspireerde harmonicasolo.
Op Someday, The Moon Will Be Gold wordt het muzikale register groots open getrokken. Je hoort koperwerk, mondharmonica en meer voorbij komen. In sneltreinvaart beweegt Kalle Mattson zich van Bob Dylan-referenties via een Wilco-gevoel naar meer mainstream artiesten als Ben Howard. Bovenal ontrolt zich er een eigen geluid. Daarbij is de plaat ingespeeld alsof de muzikanten simpelweg gezellig met elkaar staan te jammen. Kalle Mattson speelt zich met deze plaat rechtstreeks de Americana-eredivisie in.
.jpg)
SE Delan - The FallDuidelijker kan niet, de track van het eerste liedje noem je ‘Intro’. Zo doe...
.jpg)
Vinsky - And The Moon Shines On Na drie jaar lang zwoegen en zweten, is het eindelijk zo ver: Vinsky laat...