Mensenkinderen - Het Lied Van Schijn En Wezen Recensie op Podiuminfo

2014-04-22 Fanfaremuziek wordt vaak als oubollig bestempeld. Zeg nu zelf, die plaatselijke harmonie die op zaterdagmiddag de dorpsstraten (ver)kleurt met zijn marsen en stoffige uniformen, daar zitten we toch niet op te wachten. Maar fanfaremuziek hoeft niet oubollig te zijn. Je kunt met het gemiddelde instrumentarium van een fanfare tot verrassend goede muziek komen. Wist je bijvoorbeeld dat de Nederlandse toporkesten tot de besten van de Wereld behoren? Bas Nienes alias Mensenkinderen denkt er ook zo over en voor het opnemen van de opvolger van de sterke debuutplaat Het land Dat Ooit Vol Eerbied Zong besloot hij gebruik te maken van de mogelijkheden van een fanfare. Met een eigen uniform en leden van onder andere Wooden Saints en Eins Zwei Orchestra werd een compleet muziekcorps opgezet.

Om meteen met de deur in huis te vallen Het Lied Van Schijn En Wezen is van begin tot eind een schot in de roos. Een sterkere opvolger had Nienes zich niet kunnen wensen. Het album is warm, breekbaar, poppy, hoopvol, vrolijk, weemoedig en bij vlagen van een verstillende schoonheid die je zelden op een popalbum zult horen. Daarnaast werkt de subtiele, maar nooit te overheersende aanvulling van de fanfare verrassend goed.

Het album start fris met de aanstekelijke single ‘Hierheen’. In het refrein vallen meteen de volle, pompende klanken van het zwaar koper (zoals dat zo mooi heet) op. Zelfs een lekkere saxsolo ontbreekt niet. Een hoekige gitaarlijn en aanzwellende trompetpartijen zorgen voor een heerlijk lentegevoel op ‘Alles Op Video’. Al schommelend door de wederom door zwaar koper gedomineerde ode ‘Lente’, ontstaat er een melancholisch en weemoedig gevoel wat tot een ongekend hoogtepunt komt in het verstillende ‘Oude Man’. Veel mooier is verlies, eenzaamheid en leegte zelden verwoord: ”De dagen zijn zo lang, zonder jou nog veel langer, de hemel bedekt jou gezicht… gisteren werd ik wakker met de krant op mijn buik, ik staar naar de telefoon”. Een tokkelende gitaar, een traporgel en de weemoedige stem van Nienes, meer is er niet nodig om een liedtekst rechtstreeks je ziel in te jagen.

‘Mantel Der Liefde’ sluit hier naadloos op aan. ‘Texel’ zorgt voor de nodige ademruimte waarbij net als bij de debuutplaat de naam van Sufjan Stevens om de hoek komt kijken. Het is net alsof je daadwerkelijk over de open vlakte van Texel fietst. Ook de naam van Spinvis borrelt weer op bij het horen van de coupletten van ‘Razen Door De Ruimte’. Al is de muziek van Mensenkinderen inmiddels zo karakteristiek dat vergelijken eigenlijk niet meer aan de orde zou mogen zijn.

Muzikaal wordt de balans tussen spanning en afwisseling perfect behouden. Waar ‘Oude Man’ glanst in zijn eenvoud zorgt het maatschappijkritische ‘De Waanzin Sijpelt’ met een combinatie van een niet alledaags drumritme en fanfare voor een aangenaam contrast. Het album eindigt ijzersterk met ‘Wij Blijven Geloven’, een tekst in gebedsvorm dat in combinatie met het schitterende arrangement nog wel even in je hoofd blijft rondspoken.

Mensenkinderen zet zichzelf met het tweede album definitief op de kaart, want Het Lied Van Schijn En Wezen kan worden gerekend tot de beste Nederlandstalige platen ooit gemaakt.

Recensent:Ruud de Zwart Artiest:Mensenkinderen Label:Coast To Coast