Joan Osborne - Love And Hate Recensie op Podiuminfo

2014-07-29 ”What if god was one of us? Just a stranger on the bus, try`in’ to make his way home”. Als je een kind van de jaren tachtig bent, kan het haast niet anders dan dat je half jaren negentig compleet bent overspoeld door de treffende regels van deze ene hit van Joan Osborne. Ondergetekende in ieder geval wel. Zoals zo vaak in de jaren negentig bleek het om een one hit wonder te gaan, net als bijvoorbeeld een Joshua Kadison die wereldhit ‘Jesse’ een paar jaar eerder de ether in slingerde.

Toch betekent het predicaat one hit wonder niet dat een artiest geen muziek meer maakt. Want hoewel het tot 2000 duurde voordat de Amerikaanse singer-songwriter na haar debuutalbum Relish(1995) met nieuw materiaal kwam, heeft Joan Osborne vervolgens nog zes studioalbums gemaakt. Met Love And Hate brengt Osborne haar totaal op acht, maar nimmer wist Osborne het succes van de debuutplaat te evenaren. Al kwam ze met Bring It Home(2012), getuige de Grammy nominatie in de categorie Best Blues Album, nog het dichtst in de buurt.

Love And Hate zal Osborne wederom niet aan groot commercieel succes gaan helpen. De songs op het album zijn niet onaardig, maar zijn zelden memorabel. Het helpt daarbij niet dat de door subtiele, sfeervolle strijkers opgesierde songs, die hierdoor vaak doen denken aan Burt Bacharach, worden afgewisseld door verschillende genres die niet altijd even goed matchen. Jazzy opener ‘Where We Start’ , ‘Work On Me’ en het zware ‘Train’ zijn prima met elkaar in balans, maar worden onderbroken door funky songs als ‘Mongrets’ en ‘Keep It Underground’ die sterk aan Stevie Wonder doen denken. Niet slecht, maar wel een net iets te groot contrast. Iets soortgelijks komen we tegen wanneer het vrij standaard ‘Thirsty For My Tears’ (country a la Shania Twain) volgt op het schitterende ‘Not Too Well Acquainted’, dat wederom aan Bacharach en Dusty Springfield doet denken.

De persinfo vertelt ons dat we twaalf nummers vol poëtische teksten en gepassioneerde zang mogen verwachten. Nu zullen de songs vast stuk voor stuk met veel passie zijn ingezongen, maar feitelijk hoor je dat niet terug. De stem van Joan Osborne klinkt krachtig als die van Allannah Miles en Sam Browne, maar het blijft over het algemeen vrij braaf en ingehouden.

En toch is er iets aan Love And Hate dat er voor weet te zorgen dat je het album meer dan eens wilt beluisteren. Is het dat prettige stemgeluid van Joan Osborne, of toch juist die vreemde onderbreking van de melancholie in die overheersend zoete jaren `70 popballads? Komt het door zo`n song als ‘Kitten`s Got Claws’, dat met een dreigende ondertoon en een schelle gitaarsolo je ineens 180 graden de andere kant op stuurt? Het maakt Love And Hate in ieder geval een fascinerende plaat waarbij de titel misschien wel beter gekozen is dan je in eerste instantie denkt.

Recensent:Ruud de Zwart Artiest:Joan Osborne Label:Membran