Bob Wayne - Back To The Camper Recensie op Podiuminfo

2014-07-24 Sommige muzieksoorten zijn zo conservatief als het maar zijn kan en in sommige gevallen is dat maar goed ook. Het zal de Outlaw-Country-Punker Bob Wayne een rotzorg zijn. Muzikale progressie en technische hoogstandjes zijn aan hem niet besteed. Hij doet al jarenlang wat hij beste kan, namelijk schrijven en zoveel mogelijk spelen. Bij voorkeur ook nog eens op een geheel eigen wijze. Waarom een peperdure studio inhuren als het ook in je eigen camper kan. Wayne gaat daarmee terug naar de beginperiode van zijn bescheiden carrière toen hij hierin zijn eerste albums opnam. Back To The Camper staat daarmee gelijk aan de Do It Yourself-mentaliteit van één van de hardstwerkende muzikanten in de roots-muziekbranche.

Dat hij er in is geslaagd om ondanks het gemiddelde van 365 optredens per jaar toch een zesde studio-album op te nemen mag overigens een prestatie van formaat worden genoemd. Er moet blijkbaar ergens tijd gevonden zijn om ’s avonds bij het kampvuur met banjo en gitaar binnen handbereik zijn ervaringen van het turbulente leven on the road aan het papier toe te vertrouwen. Laten we alsjeblieft hopen dat het merendeel van zijn bekentenissen zich slechts in zijn hoofd afspeelt. Wayne neemt ons namelijk mee op een enkele reis naar ‘Hillbilly Heaven’ met de ‘Dope Train’ terwijl hij ons waarschuwt in ‘Violent Side Of Me’. ‘Dope Train’ is trouwens het resultaat van een samenwerking met Red Simpson, een al een behoorlijk op leeftijd zijnde countrylegende in zijn thuisland die zich gespecialiseerd heeft in het betere trucksong-werk maar ook op het spoor prima uit de voeten kan. Uiteraard treffen we in de camper de leden van Wayne’s Outlaw Carnies aan. Een ongeregeld zooitje hellraisers met wie hij al lange tijd muziek maakt.

Ruimte voor een, voor zijn doen, gevoelige kant is er ook. Zong hij op ‘Outlaw Carnie’ nog dat ‘Love Songs Suck’? Het mooiste liefdesduet van dit jaar heet ’20 Miles To Juarez’. Het is het verhaal van een wildemansrit met Elizabeth Cook waarin beiden elkaar de liefde verklaren terwijl de politie hen op de hielen zit en de grens van Mexico dichter nadert. Dat uitgerekend deze zangeres hier de juiste partner in crime is kan geen toeval zijn. Als dochter van een notoire bajesklant, tevens vast lid van de jailband, is deze rambler and gambler er veel aan gelegen om uit handen van de cops te blijven. Dit lijkt aardig te lukken in het tempo waarmee Wayne doordendert.

Het begrip muzikale virtuositeit gaat misschien wat ver maar dat hier topsport wordt bedreven staat vast. De staande bas, op hol geslagen banjo’s en hysterische violen blijven nog net overeind zonder uit de bocht te vliegen. Er staan dan ook nogal wat ervaren muzikanten in de camper. Sommigen hebben zelfs hun sporen verdiend in de band van Cash of Dylan. Wayne ‘de doe-het-zelvert’ is er op dit album ruimschoots in geslaagd om dit alles, en vooral zichzelf, in het gareel te houden. Het maakt van Back To The Camper een bijzonder aangename luister-trip, waarin mede door de gastbijdragen een gevarieerd geluid is ontstaan, dat zelfs na meerdere luisterbeurten niet verveeld.

Recensent:Jeroen Bakker Artiest:Bob Wayne Label:Superball Music