Het album begint met de track ‘Sunny Afternoon’, een cover van The Kinks. Over covers gesproken, dat is waar het grootste deel van het album uit bestaat. Deze rock ’n’ roll-covers voert Bell stuk voor stuk prima uit, maar ook niet meer dan dat. Ze passen goed op het album, maar hij verandert eigenlijk vrij weinig aan de originele versies van de nummers, terwijl deze in hun oorspronkelijke uitvoeringen ook al bewezen hebben goed te zijn. Hij maakt het wel net allemaal iets moderner en frisser, wat ervoor zorgt dat hij zich het album, ondanks alle covers, toch nog eigen maakt.
‘Bitchcraft’, een van de nummers die Bell wel zelf schreef, heeft een erg catchy, tango-achtig gevoel. Het intro blijft van het hele album het meest in je hoofd zitten en het is dan ook het meest aparte nummer op de plaat. Met een song als 'Makes Me Happy' bewijst Bell dat hij zelf ook daadwerkelijk de nodige rock 'n' roll in zich heeft. Hij hoeft deze dus niet alleen te hebben van het zingen van covers. Met 'Give Me A Little More Time' sluit Drake Bell zijn album passend af, namelijk met een zwoele ballad.
Met zijn derde plaat laat Drake Bell horen dat hij niet alleen thuis is in het schrijven van popnummers en soundtracks van Nickelodeon-series. Hij brengt een prima hommage aan de rock ’n’ roll door bekende oudere tracks te coveren en hier zelf nog materiaal aan toe te voegen. De nummers zijn allemaal goed bij elkaar uitgekozen en Ready Steady Go! is een lekkere plaat om zo nu en dan eens op te zetten.
Robert Francis - HeavenAmericana zanger Robert Francis nam reeds drie platen op. Hoewel hij nog...
The Common Linnets - The Common Linnets Naarmate het songfestival vorderde was iedereen in Nederland plots om. Het...