2014-07-24
Het maakt niet uit hoe je de naam leest, zowel van voren als van achter staan de letters van To Rococo Rot in dezelfde volgorde. De naam is wat ze noemen een palindroom. Hetzelfde kan ook gezegd worden voor de muziek die de driekoppige Duitse formatie maakt. Wat ze neerzetten zijn gemoedelijke muzikale landschappen die vol elektronische experimenten zitten, die je van top tot teen in trance kunnen onderdompelen. Dit doen Ronald en Robert Lippok samen met Stefan Schneider al sinds de jaren negentig, maar voor het nieuwe en achtste album Instrument, hebben ze de samenwerking opgezocht met een zanger. Dit is de eerste keer dat ze dat doen, waardoor ze met deze release een nieuw pad inslaan. Arto Lindsay, zoals de zanger heet, laat zijn stem horen op de nummers ‘Many Descriptions’, ‘Classify’ en ‘Longest Escalator In The World’, waarmee zijn klanken goed verdeeld zijn over de plaat. Hij heeft een zacht stemgeluid wat misschien nog wel het beste doet denken aan ‘Poor Leno’ van Röyksopp. Los van die tracks is Instrument een volledig instrumentaal album. Met de titel verwijzen ze overigens niet alleen naar het muzikale instrument. “We don’t see the title as only a musical instrument but instrument as a tool to work on your creation as an expansion of yourself,” laat Robert Lippok in een interview weten. “Instrument is also something between you and the gegenstand, the thing you interact with.”
Interactie in deze verzameling van tien liedjes zit in de manier waarop de serene melodieën, betoverende geluiden en zweverige tonen om elkaar heen zweven. Eén melodie vormt de basis en alles daar omheen zoeft heen en weer van de voorgrond naar de achtergrond. Het zachte, rustgevende stemgeluid van Arto Lindsay doet daar dan nog een extra duit in het zakje als hij zich volledig laat dragen door de magische geluidsgolven. Tevens heeft hij zijn gitaar meegebracht die bijvoorbeeld te horen is tijdens het korte intermezzo ‘Sunrise’, wat voornamelijk een opeenhoping is van geluiden.
Instrument van To Rococo Rot is op een unieke wijze erg minimalistisch en leent zich perfect als achtergrondmuziek. Geen onverwachte wendingen, geen plotselinge zware gitaren, geen enkele dreiging, maar wel een mooie mengeling van keyboards, elektronica en zo her en der wat klassiekere instrumenten als een basgitaar dan wel een drumstel. Ideaal om als ontspannend muziekje op te zetten, maar je moet er niet al te aandachtig naar luisteren. De nummers zijn allemaal stuk voor stuk van voor naar achteren precies hetzelfde, waarbij ‘Down In The Traffic’ de absolute kroon spant met zijn lichtelijk irritante basloopje. Een palindroom in muziekvorm dus. Saai is het echter niet te noemen, want ondanks dat het minimalistisch is, bevat het net genoeg lagen en experimentjes om uit te diepen.
.jpg)
Silmus - ShelterOver brood of pasta gaat deze recensie niet, maar wel deels over Volkoren....
.jpg)
Peter Matthew Bauer - Liberation! De Amerikaanse band The Walkmen lukte het nooit om door te breken naar een...