Dat brengt ons vier jaar later bij de release van Strange Friend waarbij de indie liefhebber zich in de handen mag wrijven. De band is werkelijk voor geen gat te vangen, maar beschikt over de wonderlijke gave om het geheel coherent te doen klinken. De enige rode draad in alle songs is de mooie baritonstem van zanger Rick Anthony, maar verder neemt de band je mee op een rollercoaster langs psychedelica, elektronica, kraut en folk.
Opener 'The Wind That Cried The World' zet onmiddelijk de toon; drijvend op een stevige synthbasis en een refrein die in het in zich heeft om uit te groeien tot een onvervalst anthem. 'Clapshot' mengt speelse orgelklanken met kraut motoriek om aan het einde helemaal te ontsporen. 'Doom Patrol' is een ander hoogtepunt: beginnend als een van de betere Franz Ferdinand songs in galoptempo heeft de band in het midden een manier gevonden om een zwaar stonerstuk in te bouwen. Daarna sleept het nummer je en passant ook nog even de dansvloer op. Horen is geloven want het past wonderwel!
Dat The Phantom Band niet altijd hun volledige arsenaal nodig heeft bewijst het spaarzame 'Atacama'. Het ritmisch speelse '(Invisible) Friend' zou een prima single zijn evenals het wat nerveus springerige 'Sweatbox' met z'n ingenieuze start-stop momenten. 'Women of Ghent' is een wat langzamer opgebouwd nummer die halverwege een bezwerend karakter krijgt. Met het introverte 'Galapagos' komt de achtbaan tot stilstand.
Ondanks de talloze invloeden klinkt Strange Friend nergens gekunsteld of ver gezocht. Sterker nog; het klinkt allemaal volkomen vanzelfsprekend in de wereld van The Phantom Band. Tel daarbij een ongekende frisheid en muzikaliteit op en je hebt een van de beste indieplaten van 2014 in handen.
Amatorski - From Clay To FiguresHet komt niet vaak voor dat een album precies zo klinkt als de cover doet...
Chain and the Gang - Minimum Rock `n` Roll Ambitie. Geen zeldzaamheid in de muziekwereld, maar Chain & The Gang...