Triptykon - Melana Chasmata Recensie op Podiuminfo

2014-06-12 We hebben bijna vier jaar moeten wachten op een opvolger van het geweldige Eparistera Daimones van Triptykon, maar allemachtig wat is het het wachten waard geweest. Melana Chasmata, het nieuwe album van de band rond Tom Gabriel Warrior (echte naam: Tom Fischer) is weer zo gruwelijk goed dat elk superlatief eigenlijk tekort schiet.

Als je houdt van loodzware zwartgallige doommetal kun je simpelweg niet om Melana Chasmata heen. Zevenenzestig minuten lang houdt de Triptykon je in een wurggreep waar geen ontsnappen aan is. De Zwitserse voormalige frontman van Celtic Frost weet als geen ander hoe doommetal moet klinken. De negen lange songs zijn weliswaar bijna allemaal traag en slepend, maar nergens slaat de verveling toe. Een euvel dat bij veel doommetal bands nog wel eens om de hoek komt kijken. Het is daarbij ook prettig dat Tom weer samenwerkt met dezelfde mensen als op het debuut zodat die chemie gehandhaafd is gebleven.

De plaat opent met ‘Tree Of Suffocating Souls’ dat ons even op het verkeerde been zet met een paar aardige versnellingen. Het fantastische gitaarwerk en de mooie drumfills zorgen direct voor het eerste kippenvel. Nog meer kippenvel horen we in het bijna lief beginnende ‘Boleskine House’ waarin we wat cleane vocalen horen en we ook bassiste Vanja Slajh horen meezingen. Maar voor je er erg in hebt heeft Tom, met zijn desolate schreeuw vergezeld van de smerigste riff ooit gehoord, het heft alweer stevig in handen genomen.

Zo is eigenlijk over elk nummer wel wat positiefs te melden, maar springen er zeker nog wel een paar songs uit. Zo valt ‘Breathing’ op door een flinke tempoversnelling en is het adembenemende ‘Aurorae’ een redelijk kalm tussendoortje, waarin Triptykon een beetje de My Dying Bride-kant opgaat. Ook ‘Demon Pact’ is niet absurd hard, maar zo ongelooflijk zwartgallig en spannend dat je er bijna bang van wordt.

Het absolute hoogtepunt is wel het hartverscheurende ‘In The Sleep Of Death’ waarin Warrior klaagt en schreeuwt over ene Emily, een schrijfster uit de negentiende eeuw. Daarbij is het gitaarspel heel opvallend in al zijn subtiliteit. Dit is typisch zo’n song die je maar wilt blijven draaien en waar je ondanks alle droefenis wel ’Happy’ van wordt!. Het afsluitende ‘Waiting’, met wederom een vocale rol voor Slajh, is zeker niet hard en heeft bijna iets lieflijks.

Het absurd hoge niveau van Eparistera Daimones wordt ook op Melana Chasmata weer moeiteloos gehaald. Het is pas juni, maar het is nu al zeker dat deze weergaloze plaat met gemak de bovenste regionen van de jaarlijst van ondergetekende gaat halen.

Recensent:Jan Didden Artiest:Triptykon Label:Century Media