2014-08-01
Filmmuziek is geweldig, of althans, dat kan het zijn. Scores van bijvoorbeeld Black Hawk Down en Amelie zijn monumenten. Of je het nu mooi vindt of niet. Maar een filmsoundtrack zonder film, dat schiet niet op, zo bewijst Roll The Dice op hun nieuwe plaat Until Silence. Nu hadden de Zweedse mannen altijd al de neiging om richting het filmische te trekken en een soort van verhaal te willen vertellen met hun platen. Ditmaal is het duo echter volledig doorgeschoten in het haast filmische karakter van hun werk. Niet zo gek ook, aangezien Malcolm Pardon steeds vaker aan filmcomposities werkt. Maar bij film draait het om de versterking van beelden door middel van muziek. Denk bijvoorbeeld aan de maintune van Gladiator, terwijl de hoofdrolspeler langzaam door zijn knieën zakt in een bomvolle arena. Hij sterft, maar het wordt schitterend en verhalend in beeld gebracht. De muziek versterkt het beeld en maakt dat je bijna in huilen uitbarst.
Een soundtrack an sich, want dat is Until Silence, ontbeert een verhaal. Het kwam goed uit dat ondergetekende er tijdens de eerste luisterbeurt een goed spannend boek bij had, want dan werkt de muziek. Maar anders is het een lege huls, bestaande uit repetitieve zetten en clichématige opbouw in elk opeenvolgend nummer. Neem nu 'Assembly', waar het bijna 3 minuten wachten is op een andere toon, behalve degene die stampend het begin kenmerkt. Dan kan de opbouw nog best aardig zijn - al is die slaapverwekkend voorspelbaar -, maar de gewone luisteraar die geen beelden op zijn netvlies heeft, is na die drie minuten al geïrriteerd weggezapt.
Zo moddert het tien tracks tellende album voort, zonder ziel en zonder noemenswaardige hoogtepunten. Wellicht dat 'Aridity' nog een spaarzaam lichtpuntje is, dankzij een mooi gecomponeerde strijkpartij. Maar daar moeten we het helaas bij laten.
Ja, Until Silence is gemaakt door twee mannen die weten wat ze doen en zelf vast een beeld hadden bij hun plaat. Maar dat beeld komt niet over door de makkelijk te doorgronden muziek. Het is alsof de mannen een verhaal vertellen maar een aantal belangrijke elementen weglaten en bepaalde hoofdpersonen niet voorstellen. Het geheel niet te volgen en de plaat laat de luisteraar vertwijfeld achter.
Howlin Rain - Live RainWie twee jaar geleden The Russian Wilds van Howlin’ Rain voor de eerste...
.jpg)
Douglas Dare - Whelm Het label Erased Tapes is een prettige thuishaven voor de betere neoklassieke...