2014-07-04
Het is natuurlijk allang geen nieuwtje meer. De laatste jaren kende de folkmuziek een heuse opleving en was plots weer cool. Toch grepen de nieuwbakken folkies afgelopen jaren niet allemaal even sterk terug op het geluid van de liedsmeden uit de jaren zestig en zeventig, toen de folkmuziek haar absolute hoogtijdagen beleefde. U raadt het al, anders dan het gros van zijn generatiegenoten vertolkt Vikesh Kapoor wel die ietwat uitgeblazen folkgeest. Alsof dat nog niet genoeg was verblijdt hij ons ook nog eens met een heuse conceptplaat. Hoofdpersoon daarin is Willy Robbins, een Amerikaanse fabrieksarbeider die alles wat hij liefheeft dreigt te verliezen. ”The hardest working fellow in town” wiens vrouw toch twijfelde om hem te verlaten, zo blijkt later. Toegegeven, Kapoor heeft ons bij de beschrijving van zijn album eigenlijk al bijna voor zich gewonnen. Een album gesitueerd rondom een aansprekend verhaal doet het, zeker in folkkringen, immers vaak goed. Geen vrolijk, dertien-in-een-dozijn folkpop geneuzel maar een diepgaand, maatschappijkritisch verhaal dat met de nodige passie verteld wordt. Om het verhaal van Robbins zo goed mogelijk weer te geven heeft Kapoor ervoor gekozen om verschillende vertelperspectieven te hanteren.
Het beschrijvende perspectief overheerst, maar hij schroomt niet om ons ook een direct inkijkje te geven in Willy’s ziel, getuige het indringende, vanuit de ik-persoon geschreven ‘I Dreamt Blues’. Het nummer kent een mooi (akoestisch) gitaararrangement dat zich afwisselt met een fijne mondharmonica en sterke tekstuele passages als ”After work what do I got left to believe? My soul is replaced by machines. I am static in the evening and back at it by morning”. Door het tokkelende gitaarspel doet de song bovendien een beetje denken aan het prachtige‘The Stranger Song’ van Leonard Cohen.
Over de gehele lengte passeren eigenlijk louter akoestische instrumenten de revue en gaan we van het mooie titelnummer naar het donkere, ontzettend sterke ‘Carry Me, Home’ en het hele kleine ‘Blue-Eyed Baby’, waarop Kapoor alleen met akoestische gitaar te horen is. In het melancholische ‘I Never Knew What I Say In You’ etaleert Kapoor zijn falsetto terwijl ‘Ody To My Hometown’ met mooie strijkers iets rijker gearrangeerd is dan de meeste songs. Het prachtige ‘Forever Gone’ is vervolgens de perfecte afsluiter en klinkt, vooral door de klarinet, behoorlijk geheimzinnig.
In een tijd waarin het predikaat folk te pas en te onpas gebruikt lijkt te worden is Kapoor dan ook een regelrechte verademing. Eigenlijk helemaal niet omdat hij nu zo’n virtuoos is. Zijn gitaarspel is prima, zijn stem authentiek en met zijn liedjes lijkt hij voornamelijk terug te willen naar de basis: ingetogen en sober gearrangeerde akoestische folknummers die vaak nogal ouderwets aandoen. The Ballad Of Willy Robbins onderscheidt zich echter vooral door haar ziel. Even onderdompelen is nodig, maar daar krijg je dan ook verrassend veel voor terug.
Superfood - MamEind vorig jaar debuteerde Superfood met de single ‘Bubbles/Melting’ en nu...
-1.jpg)
The Delines - Colfax Aan de rand van het geografische hart van de Verenigde Staten (in de staat...