Hoe dan ook, je ziet het steeds vaker, albums die een speelduur hebben van om en nabij de dertig minuten in plaats van de gebruikelijke drie kwartier tot een uur. Wat dat betreft vormt Howling Bells geen uitzondering. Ze hebben echter in het verleden al laten zien dat ze in staat zijn prima te versmaden poprockplaten af te leveren, zoals Radio Wars uit 2009. Heartstrings is het vierde album van het gezelschap.
Het weinig opzienbarende 'Paris' opent de plaat. Galm van zang en gitaren op tien, zoals we tegenwoordig al zo vaak (en beter) horen. Dan is het punky 'Possessed' beter geslaagd. Het nummer duurt nog geen twee minuten en doet in de coupletten ietwat aan Hole denken (minus de schreeuwerige vocalen). Ook 'Your Love' is een spannend popliedje. Het repetitieve en monotone refrein wérkt, al klinkt het cynisch op papier.
'Slowburn' is een lekkere rocker en prima single.
De songs hebben pit, urgentie en zijn lekker puntig. De ballade 'Euphoria' is een welkome afwisseling. Dat geldt ook voor de spannende pianosong 'Paper Heart'.
Ook het laatste deel van het album klinkt prettig, met 'Original Sin' als beste nummer.
Nergens vliegt het album uit de bocht, maar ook nergens doet het de luisteraar opveren.
Een collectie goede songs op een consistent album, niets meer en niets minder.
Folly and the Hunter - Tragic CareMuziek en verdriet. Ze zouden zo een gevreesd aanvalsduo kunnen vormen in het...
Phox - Phox Het gros van de bands moet jarenlang zwoegen in kleine clubs en vieze...