Hoewel het optreden in Carré is afgelast, wordt het 25-jarige jubileum nog wel gevierd met een documentaire, autobiografie en nieuw album. The Blues Came Callin’ is, ongeacht de afloop van deze transplantatie, een mooie titel voor de fase waarin Trout zich bevindt. Op de plaat lijkt de gitarist duidelijk te willen maken nog lang niet klaar te zijn voor de dood. In tegenstelling tot de voorganger zoekt Trout, met name op de eerste helft, meer het ruige geluid op. ‘The World Is Goin’ Crazy (And So Am I)’ is een keihard rocklied. De gitaar gaat er ruig op los en Walter Trout schreeuwt de spreekwoordelijke longen uit zijn lijf.
Langzaam sluipt er echter een boogie geluid in de nummers. De piano neemt op een aantal nummers een zeer centrale rol in en jengelt er vrolijk op los. Ook hoor je regelmatig een mondharmonica. Beide zijn nieuwe elementen in het werk van deze bluesgigant. Dat vormt, in combinatie met Walter Trout zijn gitaarspel, een zeer swingend geheel. Dat is bijvoorbeeld het geval met de instrumentale, door John Mayall gecomponeerde en gespeelde, ‘Mayall’s Piano Boogie’ en het dreigende ‘The Whale Have Swallowed Me’.
Dat echtgenote Marie Trout een grote steun is voor deze blueslegende werd tijdens de vorige tournee al uitvoerig uit de doeken gedaan. Ze onderhoudt via de Facebookpagina van Walter Trout ook het contact met de fans. Zeer emotioneel is dan ook ‘Nobody Moves Me Like You Do’. De slowblues is een ode aan zijn echtgenote waarin hij haar uitvoerig bedankt voor de liefde en steun. Hoewel je het als een afscheid zou kunnen interpreteren lijkt de rest van The Blues Came Callin’ te schreeuwen dat Walter Trout nog lang niet klaar is voor de dood. Zijn bluesgeluid klinkt levendig, hij weet zichzelf wederom te vernieuwen en van dit soort platen kun je nooit genoeg krijgen!
Elephant (UK) - Sky SwimmingNog Amelia Rivas (vocals, keyboards), nog Christian Pinchbeck (gitaar,...
Dez Mona - X (Live) In tien jaar tijd heeft Dez Mona , de groep van zanger Gregory Fateur en...