Het album trapt af met 'As Always'; een vrij experimentele song met licht overstuurde drums en overheersende synths. Het is een lekker nummer wat gelijk de toon zet voor de rest van de plaat. Veel synths, noisy drumbeats en een vol, elektronisch geluid. 'Blameless' wordt vervolgens vergezeld door vrij snelle beats. Een aardig nummer, maar meer indruk maakt het rockende 'Coming Down' (met gastvocalen van Matt Berninger van The National). Het openingssalvo van de plaat maakt al met al een best redelijke indruk, hoewel ze hier overduidelijk niet meer als een voltallige band klinken. Maar dat hoeft op zich niets uit te maken als je nog songs als 'Coming Down' neer kunt pennen. Maar helaas: tot zover het positieve nieuws...
Waar het collectief ooit als volwaardige indieband begon, is Clap Your Hands Say Yeah tegenwoordig niet meer dan zanger, gitarist en man-met-de-drummachine Alec Ounsworth en bassist en producer Matt Wong. Van een band is dus niet echt meer sprake en dat hoor je. De muziek klinkt kil en afstandelijk. Met momenten doet het bijna-soloproject van Ounsworth (toch al niet de beste zanger van de wereld) het nog heel aardig. In opener 'As Always' bijvoorbeeld en de single 'Coming Down'. Ook 'Beyond Illusion' klinkt goed. Maar daar is eigenlijk ook wel alles mee gezegd. De band met de lange naam dreigt een langzame dood te sterven.
Echo & The Bunnymen - MeteoriesAls je band is opgericht in 1978 en nog steeds albums uitbrengt, dan kun je...
Kelis - Food We hebben al best een tijd niets meer van Kelis vernomen, en nu is daar dan...