Je zou denken dat je de band dan wel zou moeten kennen, maar deze prestaties werden alleen in Noord-Amerika bereikt. Het gebeurt vaker dat bands heel groot zijn in Noord-Amerika, maar veel kleiner in Europa. Ik noem een Phish, een Dave Matthews, een Creed, een Hootie & the Blowfish. Millionsellers aan de overkant van de oceaan, maar spelend voor een slecht gevulde Melkweg in Nederland.
‘Gravity’ is de vijfde plaat van Our Lady Peace, en de heren vonden het tijd worden om een (iets) andere richting in te slaan, een streven dat alleen maar geprezen kan worden. Na het vertrek van gitarist Mike Turner en het aantrekken van nieuwe gitarist Steve Mazur werd dat een goed moment gevonden. Bij de nieuwe muzikale koers werd Bob Rock (Metallica, Cult, Bon Jovi) gekozen om de ‘Gravity’ te produceren. Dit heeft een vrij vol geluid tot gevolg, waarbij de gitaren flink scheuren, de drums stevig zijn opgenomen, en af en toe een pianopartijtje, strijkers, of kinderkoor zijn toegevoegd. Bob doet zijn achternaam eer aan, en het is gelijk duidelijk welke kant OLP opgaat: de Creed en Nickelback kant. Midtempo post-grunge, als je het in een hokje wilt stoppen.
Nickelback wist eerder de overstap van Noord-Amerikaans succes uit te breiden naar Nederlands succes. Het is nog maar de vraag of OLP dat ook lukt, want Gravity bevat simpelweg te weinig goede songs om de volle 3 kwartier te boeien. Het is niet toevallig dat de beste nummers van de plaat de singles zijn (Innocent, Somewhere Out There) en aan het begin van de plaat staan, want het merendeel van de andere nummers blijft nauwelijks hangen. Daarmee redt OLP het niet om de oversteek te maken naar Europa, en blijven ze voorlopig nog even in het rijtje bij Creed, Dave Matthews en Hootie & the Blowfish staan.
Hooverphonic - Presents Jackie CaneLang leve de top-down waarnemingsprocessen. In eerste instantie dacht...
Roger Miret & The Disasters - Roger Miret And The Disasters Duane Peters heeft zijn Hunns en Lars Frederiksen heeft zijn Bastards. Roger...