2014-09-03
Na vijf jaar heeft de Scandinavische Indiepopband jj de kleine letters laten vallen en er gewoon JJ van gemaakt. Een teken dat de band is opgegroeid misschien, een voorbode van een volwassener geluid? Voor nu lijkt het eerder een teken te zijn dat JJ zijn sounds heeft gevonden en zich op V lijkt te settelen. De spanning van debuutalbum jj n° 2 is er allang niet meer. Wat overblijft is een prettig wegluisterend album, wat nergens verrast maar ook nergens flink teleurstelt. De vooruitgestuurde single ‘All White Everything’ maakte al duidelijk dat JJ niet van plan was flinke veranderingen door te voeren. De warme synthpop-geluiden waren er nog steeds, de samenzang tussen kopstukken Joakim Benon en Elin Kastlander was er ook nog en het klonk ook nog immer erg Scandinavisch. Voor wie deze single erg fijn vond zal aan V een goede hebben. Sporadisch wordt een gitaar opgepakt, je hoort hem heel even tijdens ‘I’ en wat meer tijdens afsluiter ‘All Ways, Allways’, maar over het algemeen is het de synthesizer die de toon zet. Het geluid heeft veel weg van een minder elektronische versie van die andere populaire Scandinaviër met een synthesizer, CEO.
Er staan zeker nog goeie nummers op V: ‘Dynasti’ en ‘I’ zijn prettige liedjes en met eerdergenoemde ‘All White Everything’ is ook zeker niks mis. Te vaak verzand het echter in duidelijke fillers als ‘Fågelsången’, ‘Dean & Me’ en ‘Hold Me’. De teksten lijken nog steeds rechtstreeks uit een slecht hiphopnummer gestolen, maar dit is onderdeel van de charme van JJ. Waar het bij releases als My Life, My Swag echter nog vergezeld werd door een unieke sound, lijken ze inmiddels ingehaald door andere dreampopbands als Beach House en Bat For Lashes. Vergeleken met deze bands is JJ momenteel een stuk toegankelijker, maar ook een stuk oppervlakkiger.
.jpg)
Luluc - Passerby Passerby is het tweede album van het Australische duo Luluc , dat bestaat...
.jpg)
Scarlet - No Further Complications Voorheen bestonden ze onder de naam The Crowns, ondertussen zijn ze...