2014-08-04
Feed The Rhino is een bijzonder clubje van muzikanten. “Every time they tried to put us in a scene, we purposefully moved away from that,” aldus de bassist Oz Craggs. Voornaamste reden hiervoor is dat zich dan ook niet tegenover wie dan ook hoeven te verantwoorden over de muzikale keuzes die ze maken. Wat ze doen bevat te veel lagen om in het hokje van de hardcore gestopt te worden, het wijkt te veel van het bewandelde pad af voor metal en het is te inventief om punkrock genoemd te worden. Met hun nieuwe plaat The Sorrow And The Sound laten ze een geluid horen dat zich mixt met een genadeloze groove à la Pantera, het sinistere geluid van Deftones, maar nog veel meer het onvoorspelbare van Gallows. De laatstgenoemde band komt het dichtste bij een juiste omschrijving voor de sound van deze mannen. Wat op zich niet zo vreemd is als je bedenkt dat ze zijn opgepikt door de bassist van Gallows en ze samen een flinke tijd hebben doorgebracht. Een andere band die met dezelfde onvoorspelbaarheid speelt is letlive., die het net als Feed The Rhino niet schuwt om melodische passages af te wisselen met brute breakdowns. Het moge duidelijk zijn dat ook fans van Every Time I Die en Norman Jean hun lol op kunnen met deze verzameling van twaalf nieuwe nummers. Grootste verandering ten opzichte van het oudere werk is dat ze deze keer de melodische passages veel meer omarmen. Dat wil overigens niet zeggen dat ze er rustiger op zijn geworden. Integendeel, nummers als ‘Behind The Pride’, ‘Set Sail For Treason’, ‘New Wave’ en ‘Revelation Not Revolution’ krijgen allemaal net dat beetje meer door het gezongen refrein. Het maakt het allemaal net iets dynamischer en frivoler. De muzikaliteit krijgt nu alle ruimte en benut dit volledig, waarbij zanger Lee Tobin demonstreert zijn strot in te kunnen zetten voor enkele nette zuivere zanglijnen. Goed, het is geen hoogstaand werk, maar het geeft de songs een flinke dosis variatie.
Twee tracks die er dan echt tussen uit springen zijn ‘Black Horse’ en ‘The Sorrow And The Sound’. De eerste klinkt als een ballad en bevat zweverig gitaarspel met een licht overstuurde zang, wat opbouwt naar sterke climax, die je gewoon over je heen moet laten komen. Het laat zien dat er meer achter deze formatie zit dan enkel maar ruw spelen. Het zijn geen Neanderthalers, maar er wordt daadwerkelijk nagedacht over de liedjes. Hetzelfde geldt voor de titeltrack, die volgens hetzelfde stramien te werk gaat. Diversiteit, variatie, brute kracht en melodie zijn enkele kernwoorden die gelden voor het nieuwe The Sorrow And The Sound van Feed The Rhino, die er zowel voor de oude als de nieuwe fans mag wezen.
.jpg)
The Dagger - The DaggerOud-leden van de bekende Zweedse deathmetalbands Grave en Dismember willen...
.jpg)
Glass Animals - Zaba Mysterieus en exotisch. Dit zijn de twee kernwoorden die het debuutalbum...